In onze columns nemen verschillende vrouwen je mee in alle hoogte-en dieptepunten van hun reis naar het moederschap. Je leest hier deel 3 van het verhaal van Maaike en haar partner Jeffrey. Na 2 jaar proberen zwanger te worden, zonder resultaat, gingen zij onlangs naar het ziekenhuis voor een IUI-traject.
De IUI-behandelingen gingen voorbij zonder resultaat. De maandelijkse wachtweken waren slopend. Ik liep op eieren. Ik ging twijfelen aan alles wat je deed en als het dan weer mislukte, ging ik ook weer twijfelen of ik het wel goed had gedaan. Je probeert gevoelsmatig ergens controle op uit te oefenen, ook al weet je diep van binnen dat dit niet werkt. Ook de kwalen van alle hormonen waren bij mij niet mis. Ik had met name last van de eisprong injectie Ovitrelle. Door dit hormoon voelde ik me erg zwanger, tot overgeven aan toe, maar ik was het niet. Een enorme mind-fuck.
Fysiek en mentaal zwaar
Ik kwam kilo’s aan en had mega acne. Als vrouw kan je je wel inbeelden wat je eigen hormonen soms al doen, laat staan wanneer je er een kunstmatige dosis hormonen overheen krijgt. We hebben uiteindelijk 6 pogingen gedaan, verspreid over een jaar. Precies het wettelijke aantal pogingen wat nodig is om weer door te mogen naar een volgend traject. In de Nederlandse medische wereld moet je dus steeds weer allerlei rijtjes afvinken, totdat er weer wat gedaan wordt. Enorm verdrietig en frustrerend vind ik dat. Het gevoel van wanhoop neemt daardoor alleen maar toe. Ook had ik na een inseminatie vaak erg veel pijn. Mijn baarmoeder verkrampte en soms kon ik daardoor dagenlang niet normaal lopen van de pijn. Maar nee, het ziekenhuis zag hier net zoveel in. het hoorde er gewoon bij.
Het was fysiek en mentaal zo zwaar dat we soms even een pauze hebben moeten inlassen. Inmiddels konden we letterlijk geen kinderen meer zien. Elke familieaangelegenheid of confrontatie was pijnlijk. Een traject zet alle relaties in je leven enorm onder druk. Alles draait erom. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek door alle afspraken. Ik moest bijvoorbeeld op bepaalde tijden thuis zijn om te prikken, die ook nog eens uit de koelkast moesten komen. Je kan niet zomaar even al je spullen overal mee naartoe nemen. Tenminste ik kon dat niet. Daarnaast moet je op bepaalde tijdstippen in het ziekenhuis zijn en ga zo maar door. Mijn werk en sociale leven moesten vaak wijken en werden om de behandeling heen gepland.
Misschien lukt het nooit
Nee, je doet het er niet even bij. Het is een heftige behandeling en niemand begrijpt wat je voelt. Alles leek ook echt een eeuwigheid te duren. Langzaam drong tot ons door; misschien gaat het nooit lukken? Ook was ik vaak heel erg boos op het ziekenhuis, door het gebrek aan kennis. Ik zou iedereen willen meegeven: laat je niet altijd leiden door artsen, maar ga zelf op onderzoek uit, spreek je eigen gevoel en lichamelijke ongemakken duidelijk uit. Je bent niet alleen, lieve vrouw.
Liefs,
Maaike
Benieuwd naar deel 1 & deel 2 van Maaike’s columns?
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
