ICSI
Wat was jouw grootste angst?
Dat wij kinderloos achterblijven, is nog steeds mijn grootste angst.
anoniem
Mijn grootste angst was dat het nooit zou lukken en we met lege handen zouden achterblijven, terwijl ik mijn hele leven al wist dat ik moeder wilde worden. Het was de onzekerheid van het hele traject die me angst gaf. Je weet nooit of alles wat je doet ervoor gaat zorgen dat het lukt.
maaike
Mijn grootste angst was om de rest van mijn leven een leegte en gemis te voelen, en dat dit een grote impact zou hebben op mijn levensgeluk.
manoek
Mijn grootste angst was op dat moment dat we misschien wel nooit zouden kunnen ervaren hoe het is om ouders te worden.
kim
Mijn grootste angst met betrekking tot de behandeling was dat ik veel last van de hormonen zou krijgen. Dit bleek gegrond te zijn; ik heb erg veel last van onder andere Decapeptyl, wat migraine bij me veroorzaakt. Ook word ik somber van Duphaston. Mijn grootste angst in dit traject is dat het nooit zal lukken.
anoniem
Mijn grootste angst was dat ik nooit een kind zou krijgen. Voor mij voelde dat als mijn grootste doel in het leven: moeder worden.
kelly
Heb je getwijfeld om het niet te doen?
Ik heb nooit twijfels gehad. We zijn meteen gestart zodra het kon. Ik wist eigenlijk totaal niet wat ons te wachten stond.
Ik heb daar nooit aan getwijfeld; ik stond altijd 100% achter de beslissing om deze behandeling te ondergaan.
Soms dachten we: waar doen we het nog allemaal voor? Het is de onzekerheid die het zwaar maakt. Gaandeweg kwamen we er steeds meer achter wat de oorzaken waren, waardoor we toch doorgingen.
Iedere stap vond ik lastig, want hoe ver wil je gaan? Voorheen dacht ik dat als het niet door de natuur gegeven was, je dat moest accepteren. Dat de wereld niet maakbaar is en dat zo min mogelijk medische inmenging het beste zou zijn. Toch ben ik heel ver gegaan, omdat de wens zo sterk was.
Daarentegen had ik nul twijfels!
Die twijfel heb ik eigenlijk niet gehad. Ik voelde sterk dat ik niet spontaan zwanger kon worden (hoewel dat me nooit is verteld, zat het wel in mijn hoofd). Ik was vooral heel blij dat ik via de medische weg geholpen kon worden.
Wat is jou het meest tegen gevallen in het proces?
Het mentale aspect, de uitzichtloosheid, en de omstandigheid dat je ook nog moet omgaan met andere zaken, zijn moeilijk. Denk aan alle mensen om je heen die wel (gemakkelijk) zwanger worden en aan de ongevraagde adviezen die je krijgt.
anoniem
Ik had me vooraf niet gerealiseerd hoe heftig de emotionele impact van een vruchtbaarheidstraject is: de spanning of er eitjes groeien en hoeveel er overblijven na de punctie. Vooraf dacht ik vooral aan de enge naalden voor de hormonen, maar die vond ik uiteindelijk peanuts vergeleken met de mentale belasting.
kelly
Ik vond de punctie erg tegenvallen. Deze was behoorlijk pijnlijk. Ik heb begrepen dat er nu gelukkig betere pijnmedicatie voor is.
kim
De onzekerheid of het ooit zou lukken, maakte het moeilijk om grote keuzes te maken, zoals verhuizen, werk of studie. Hierdoor voelde ons leven zeven jaar stil te staan. Je mist toekomstperspectief, omdat de toekomst onzeker is.
manoek
Ik stoorde me aan de beperkte kennis van mensen. De niet helpende opmerkingen en de sociale uitdagingen van een traject, zoals op verjaardagen met kinderen.
maaike
Het is emotioneel zwaar, met zoveel hoop die afwisselend wordt opgevolgd door enorme teleurstellingen. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed.
anoniem
Wat was voor jou de overweging om het wel te doen?
Deze behandelingen bieden ons de weg naar een kindje, de enige weg.
Onze kinderwens was zo groot dat we elke mogelijkheid zouden hebben aangegrepen op dat moment.
De hoop en de wens die bleven groeien.
Ik wilde tenminste één gezond embryo teruggeplaatst hebben voordat ik het op zou geven. In dat geval zouden we verder zijn gegaan met eiceldonatie.
De hoop op of de kans om zwanger te raken is zo groot dat je daarvoor (bijna) alles doet.
In de Belgische kliniek waar ik onder behandeling was, werd ik eerst goed onderzocht voordat we een poging startten, om de kansen zo optimaal mogelijk te maken. Heel anders dan in Nederland en Duitsland, waar ik alleen bloedonderzoek en een echo kreeg en ze mij niet konden vertellen waarom ik niet zwanger werd. Dat gaf me veel vertrouwen in de Belgische kliniek.
Welke informatie bronnen vond jij het nuttigst?
De Instagram- en Facebookpagina’s, vooral de communitygroepen op Facebook, hebben me heel veel geholpen.
anoniem
Ik heb veel gehad aan de website Fit for Fertility en de boeken ‘Grip op je cyclus’ en ‘It Starts with the Egg’.
anoniem
Social media en lotgenotencontact. Zonder sociale media had ik nooit contact opgenomen met Cuypers en Cuypers, en was het misschien nooit gelukt.
maaike
We zijn naar een informatieavond bij het VU geweest. Verder haalde ik veel informatie van Google. Acht jaar geleden werd jammer genoeg nog niet zoveel gedeeld via social media.
kim
Ik vond het boek “Innesteling” van Rika Lukac heel fijn; het biedt praktische tips die je ook bezighouden tijdens de wachtweken.
kelly
Ik heb altijd alleen medische informatie van mijn arts aangenomen. Daarnaast organiseert UZ Gent ook fijne, inhoudelijke webinars. Voor mentale hulp had ik veel aan lotgenoten.
manoek
Heb je hulp ingeschakeld? Zo ja, van wie of wat?
Ja, we hebben vanaf de eerste poging medisch maatschappelijk werk gekregen, en dat heeft ons enorm geholpen. Door het overstappen naar het buitenland zijn we nu verplicht om zelfstandig alles te regelen. Dat is lastiger, maar het is gelukt.
Ik vond het contact met lotgenoten heel fijn en waardevol. Ook had ik een poosje psychologische begeleiding van een psycholoog die ook ervaringsdeskundige is.
Nee, ik heb geen hulp ingeschakeld. Ik heb er veel over gepraat met vrienden en familie. Dat vond ik zelf erg fijn.
Ja, ik ben een aantal jaar regelmatig bij een fertiliteitscoach geweest. Na de poging zonder gezonde embryo’s ben ik ingestort en heb ik een depressie en angststoornis ontwikkeld. Ik ben toen onder behandeling geweest van de ziekenhuispsycholoog en heb enkele maanden groepstherapie (ACT) gevolgd op de poli medische psychologie van het ziekenhuis.
Ik loop bij een leefstijlcoach, psycholoog, acupuncturist, osteopaat en momenteel volg ik BMR-therapie.
Om bij de buitenlandse klinieken te komen, kreeg ik tips van iemand in mijn omgeving die daar ook is geholpen.
Wat is jouw grootste tip voor een andere vrouw?
Begin direct met lezen en stel de waarom-vraag. In het begin liet ik alles over me heen komen. We waren niet kritisch en nu, na 3,5 jaar, besef ik dat ik alles anders zou hebben aangepakt.
anoniem
Neem de pogingen niet te snel achter elkaar, maar zorg voor minimaal een pauze van drie maanden. Het is niet makkelijk maar ook bij een lage AMH-waarde raad ik dit aan.
anoniem
Luister naar je eigen gevoel. Heb je het idee dat er meer aan de hand kan zijn dan wat een arts denkt, ga dan zelf op onderzoek uit.
maaike
Zorg goed voor jezelf en praat veel met mensen over wat je meemaakt, als je daar behoefte aan hebt. Het verbaasde me hoeveel vrouwen soortgelijke ervaringen hebben of hebben gehad. Je ontdekt dat pas als je er zelf over praat.
kim
Wees kritisch in de keuze van het ziekenhuis en de behandeling. Ik voelde me eerder niet serieus genomen, maar in België kreeg ik de nodige onderzoeken waardoor ik zelf ook wist wat er echt speelde en waarom we een ICSI-behandeling nodig hadden.
kelly
Blijf bij je eigen gevoel op dat moment. Van tevoren kun je niet bedenken hoe ver je wilt gaan. Anderen staan niet in jouw schoenen. Je weet pas wat goed voelt op het moment dat je ervoor staat. Welke keuze kun jij maken waar je mee kunt leven? Natuurlijk in overleg met je partner. Open communicatie en elkaar de tijd geven zijn belangrijk om op één lijn te komen.
manoek
Welke vraag had jij destijds willen stellen?
Wat kan ik het beste doen om me voor te bereiden op een ICSI-traject? En wat kan mijn partner doen? Mijn antwoord is nu: lees het boek: It Starts with the Egg en bedenk samen wat je kunt doen om zo goed mogelijke eicellen en zaadcellen te krijgen.
We hadden destijds veel vragen waar niet altijd duidelijke antwoorden op waren. Het is erg fijn dat het steeds meer een bespreekbaar onderwerp wordt. Het traject verloopt voor iedereen anders, maar een beetje houvast is erg fijn als alles zo onzeker is.
Ik had graag willen weten hoe je je eigen grenzen beter kunt beschermen en hoe ik meer bij mijn eigen gevoel had kunnen blijven. Wij hebben te vaak dingen gedaan om anderen te plezieren, ook al deed het ons zelf pijn. Tegen een ander zou ik zeggen: doe niets wat jij niet wilt. Leg je situatie uit. Als mensen echt van je houden, hebben ze begrip voor jou.
In het begin heb ik heel veel gegoogeld, waardoor ik op de meeste vragen wel antwoorden kon vinden. Ook ben ik al een poos lid van enkele Facebookgroepen met lotgenoten, die ook allemaal onder behandeling zijn bij Cuypers & Cuypers waar ik vragen kan stellen.
Het enige waar ik antwoord op wilde, was: ‘Gaat het ooit lukken?’ En die vraag kon niemand beantwoorden.
Waar moet ik zijn om goed geholpen te worden? Ook ik ging eerst naar het ziekenhuis in mijn eigen stad, maar voelde me daar niet serieus genomen. Daar naar een ander ziekenhuis, land of kliniek waar jij je fijn voelt.
Wat zou je nu bij je behandeling anders doen?
anoniem
Kritische vragen stellen aan de artsen: waarom geef je dit advies en wat is een alternatief? Om bedenktijd vragen en pas later reageren als je rustig over de beslissingen hebt nagedacht.
Ik zou kritischer zijn geweest. Na de eerste IVF-poging kwam er één bevruchte embryo uit die niet bleef plakken. Er werd meteen een nieuwe poging gedaan, zonder eerst te onderzoeken waarom er zo weinig eitjes bevrucht raakten. De tweede IVF-poging had hetzelfde resultaat. Kortom, veel tijd en energie verloren.
kelly
Ik zou mezelf meer rust gunnen en me minder druk maken over bijvoorbeeld aanwezigheid op het werk. Er gebeurt ontzettend veel, zowel mentaal als fysiek.
kim
Bij de eerste poging was de tijd tussen de trigger en de punctie te kort, waardoor de eicellen nog niet losgekomen waren uit de follikels. Dit resulteerde in een mislukte poging. Daar let ik nu extra op.
manoek
Eerder naar mijn gevoel luisteren en eerder andere onderzoeken laten doen.
maaike
Ik zou de eerste jaren minder afwachtend zijn geweest. Na twee jaar in Gent was het al raak, terwijl we daarvoor vijf jaar in Nederland naar mijn gevoel ‘aangemodderd’ hebben. Tegelijkertijd was ik op dat moment nog niet toe aan de stap naar het buitenland, dus het is gelopen zoals het moest lopen. Ik heb nergens spijt van.
manoek
Wat heb je geleerd?
Dat ik Nederland erg beperkt vind qua behandelingen. Ik vindt dat er niet naar de man gekeken wordt en het heeft nog een lange weg te gaan in het serieus nemen van endometriose.
Door ons traject heb ik geleerd dat niet alles altijd gaat zoals gepland. En dat ik nooit aan een vrouw zal vragen of ze geen kinderen wil of wanneer de tweede komt. Je weet nooit in welke situatie iemand zit.
Dat ik altijd naar mijn eigen gevoel mag (moet) luisteren. Als je voelt dat iets niet goed is, dan mag je daar best voor strijden.
Om dicht bij mijn gevoel te blijven, moet ik erkennen wanneer iets me pijn doet en dat gevoel toelaten in plaats van het weg te stoppen. Het is belangrijk om de dingen te doen die je wilt, in plaats van ermee te wachten.
Inmiddels kan ik mezelf bijna een expert noemen op het gebied van leefstijl en fertiliteit. Ook heb ik geleerd dat je helaas in dit traject niets kunt afdwingen, hoe graag je dat ook zou willen.
Dat je een traject er niet even bij doet; je moet er echt voor de volle 100% in willen zitten. Gelukkig deden mijn partner en ik dat allebei, waardoor we het echt samen konden doen.