IUI
Wat was jouw grootste angst?
Het ging er niet om dat ik geen moeder zou worden, maar dat ik het moment zou missen om het kind zelf te mogen dragen. Na drie keer een positieve test en een positieve echo wilde ik eindelijk de “finish” meemaken. Het was zo bijzonder om na zoveel jaren weer een positieve test in handen te hebben, alle vier keren opnieuw.
meredith
Dat ik geen moeder zou worden en dat ik de behandelingen niet zou volhouden.
judith
femke
Mijn grootste angst was dat het heel pijnlijk zou zijn en dat ik een ‘hormoonmonster’ zou worden.
Heb je getwijfeld om het niet te doen?
Ik had eigenlijk geen twijfels. Een fertiliteitstraject was voor ons de enige optie om een “gezond” kind te krijgen.
Ik heb nooit getwijfeld om de behandelingen te ondergaan. Ik zou alles doen om moeder te worden.
De kans van slagen is vrij minimaal, en ik zag er niet naar uit om elke maand opnieuw hormonen te moeten spuiten. Daarnaast wilde ik liever mijn kop in het zand steken en doen alsof het niet nodig was.
Wat is jou het meest tegen gevallen in het proces?
De nazorg was een probleem tot ik overstapte naar een kliniek in Duitsland, waardoor ik me weer mens voelde. Ik was niet langer een nummer of een auto met een kapot onderdeel dat uiteindelijk zou worden afgekeurd.
meredith
De grote verschillen in aanpak tussen de verschillende landen en hoe star en rigide het in Nederland geregeld is. Omdat de verzekeraar heeft bepaald dat er altijd drie pogingen vergoed worden, wordt er niet altijd per patiënt de juiste afweging gemaakt. Ik had sterk het gevoel dat er nooit van een protocol afgeweken kon worden.
judith
Het mentale aspect. Ik had me voorbereid op lichamelijke ongemakken en vermoeidheid, maar de mentale impact had ik zwaar onderschat. De constante teleurstelling, het opnieuw moeten beginnen en het effect van de hormonen op mijn mentale gesteldheid had ik niet zo pittig verwacht.
femke
Wat was voor jou de overweging om het wel te doen?
Mijn overwegingen om het te doen waren hetzelfde: het was de enige kans om een ‘gezond’ kindje te krijgen.
Mijn doel om moeder te worden bereiken.
Zonder medische interventie komt er waarschijnlijk geen kindje, en dat zouden we onszelf altijd kwalijk blijven nemen. Volgens onze behandelaars was IUI de logischste stap.
Welke informatie bronnen vond jij het nuttigst?
Toen ik net begon, was er weinig informatie beschikbaar. Dat was zo’n 11 of 12 jaar geleden. Ja, er was Freya, maar dat gaf vooral feitelijke informatie. Er waren ook al Facebook-groepen, maar veel vrouwen waren best terughoudend en deelden niet echt hun gevoelens en ervaringen.
meredith
Ik heb altijd veel op internet gezocht. Vooral heel specifiek vanuit verschillende landen, ook buiten de EU, om erachter te komen wat er allemaal mogelijk was.
judith
Eerlijk gezegd waren de verhalen van lotgenoten het meest waardevol. De oprechte ervaringen, zowel de positieve als de negatieve, waren erg nuttig.
femke
Heb je hulp ingeschakeld? Zo ja, van wie of wat?
Toen de situatie in Nederland uitzichtloos werd, hielp een vriendin me om over te stappen naar de kliniek in Duitsland. Uiteindelijk vond ik een groep vrouwen die ook hun kinderwens nastreefden en die, net als ik, bleven geloven.
Ik heb altijd met een therapeut gepraat, wat ik heel fijn vond. Ik heb acupunctuur gedaan en ben ook bij orthomoleculaire artsen geweest.
We hebben één keer een gesprek gehad met de medisch maatschappelijk werker, omdat ik me enorm alleen voelde en de impact heel groot werd. Dit gesprek deed me erg goed en hielp ons keuzes te maken die voor ons goed waren.
Wat is jouw grootste tip voor een andere vrouw?
Schaam je niet, je bent niet alleen. Laat anderen voor je zorgen, het hoeft niet te zwaar om alleen te dragen.
meredith
Accepteer de steun die je nodig hebt en kom voor jezelf op in ziekenhuizen en klinieken.
judith
Ga alsjeblieft naar een behandelaar waarbij je je goed voelt. In mijn ervaring was het ziekenhuis kil, onpersoonlijk en gehaast; nu zitten we bij Nij Barrahûs, en dat voelt zoveel beter. Je op je gemak voelen, doet echt wonderen. Maak het bespreekbaar met je partner, vrienden en dierbaren. Zo voel je je minder alleen.
femke
Welke vraag had jij destijds willen stellen?
Hoe ga ik om met mijn familie en vrienden? In het begin voelde ik hun steun, maar uiteindelijk werd dat minder. Bespreek wat je voelt en waar je behoefte aan hebt.
Lukt het om een balans te houden in je normale leven terwijl je bezig bent met al deze behandelingen? Mijn antwoord zou zijn dat het zeker kan, mits je daar ook je best voor doet. Het komt denk ik niet vanzelf. Ik had graag de online training van FertiFriend.nl gevolgd.
Wat als? Heel simpel, wat als. Wat als het niet werkt? Wat als het wel werkt? Mijn antwoord nu zou – heel cliché – zijn: ga het aan. Je krijgt geen antwoord op die vragen als je het niet durft aan te gaan. Je ziet vanzelf waar je terechtkomt en je voelt wanneer het genoeg is.
Wat zou je nu bij je behandeling anders doen?
Ik zou de antwoorden van specialisten niet zomaar voor waarheid aannemen. Ik zou mezelf meer verdiepen en doorvragen waarom ze bepaalde antwoorden geven of onderzoeken niet willen doen. Ik had veel eerder moeten overstappen naar Duitsland.
henkie
Het enige dat ik nu anders zou doen, is meer contact met lotgenoten opzoeken.
judith
Ik zou meer voor mezelf opkomen en echt voor onszelf kiezen. Het ziekenhuis waar we voorheen zaten, had het hele traject al uitgestippeld, en ik voelde me daar niet comfortabel bij. In eerste instantie durfde ik ook niet weg bij het ziekenhuis, waardoor we langer bleven en de situatie vervelender werd.
femke
Wat heb je geleerd?
Ik heb geleerd hoe mijn lichaam werkt, hoe mijn cyclus in elkaar zit en wanneer mijn eisprong is.
Dat ook artsen niet altijd alle wijsheid in pacht hebben. Dus je moet zelf continu scherp blijven, onderzoek doen, vragen stellen en opties bespreekbaar maken.
Het is niet eng, het doet geen pijn en ik heb mijn veerkracht leren kennen. Mijn grenzen zijn rekbaar, en ik vond steeds de moed om door te gaan en mijn grenzen en wensen aan te geven.