Tijdens onze zomervakantie namen we ‘het’ besluit, iets dat voelde als ten huwelijk gevraagd worden: Bij thuiskomst zou ik stoppen met het slikken van de pil. Een baby’tje zou meer dan welkom zijn. Dat we het nemen van deze beslissing spannend vonden, was misschien wel een voorteken voor alles wat er voor ons in het verschiet lag. Esther schreef haar unieke verhaal speciaal voor jou om je het gevoel te geven niet alleen te zijn.
Dat 1 op de 6 stellen niet vanzelf zwanger raakte, was iets waar we tot dat moment nog nooit bij stil hadden gestaan. ‘Vanzelf zwanger raken’ is al een bijzondere constatering op zich, niemand wordt immers vanzelf zwanger. Je zult er toch echt iets voor moeten doen. In de eerste maanden waren we er maar druk mee, en dan bedoel ik het beleven van die plezierige en opwindende momenten. Niet wetende dat ‘vanzelf zwanger raken’ zelfs mét een hele hoop gemeenschap (zoals de medici seks noemen) alsnog een wonder is.
De diagnose PCOS
Mijn medische traject begon met een ongemakkelijk bezoekje aan de huisarts. Je kent het wel, dat mens waar je eigenlijk nooit komt. Die je weer naar huis stuurt met de opmerking dat je het gewoon nog even aan moet kijken. Ik was vooral euforisch dat er geen eendenbek aan te pas kwam. Die eendenbek kwam pas bij de gynaecoloog, waar de huisarts me toch maar naar toe stuurde toen ik maanden later weer op bezoek kwam. Het bezoek aan de gynaecoloog (waarbij de eerste inwendige echo het plezier en de opwinding behoorlijk doet verwateren) gaf me de diagnose PCOS.
Vertrouwen
Dit zorgde er in mijn geval voor dat mijn eierstokken bomvol zaten met eicellen, maar dat er nooit 1 of 2 groeiden en ik dus nooit een eisprong kreeg. En zonder eisprong geen zwangerschap of menstruatie, weet ik nu. Door middel van hormoonpillen werd er in eerste instantie geprobeerd om de cyclus weer op gang te krijgen. Zwanger worden was nog niet eens het doel voor nu. Ik kon me hierin vinden en geloofde en vertrouwde de arts voor 100%. De pillen deden weinig, zowel qua bijwerkingen als het doel waar ze voor dienden. Wanneer er een opgewekte eisprong zou komen, zou mijn lichaam hopelijk zelf de draad weer oppakken.
Poging 1 mislukte
De eerste pogingen om een cyclus van het begin tot eind te fabriceren liepen op niks uit. Het duurde 8 of 9 weken per keer, waarbij je vrijwel om de dag naar het ziekenhuis ging voor een echo. De zin nee er gebeurt nog niks, kom over twee dagen maar terug, kon ik inmiddels dromen. En dan stond je weer bij de balie voor een gaatje in de agenda voor overmorgen, waarbij er altijd alleen nog maar een plekje midden op de dag was. En hoe je dat steeds weer ging regelen met het feit dat je ook gewoon nog op je werk moest verschijnen, bedacht ik me altijd pas als ik langs de andere (zwangere) vrouwen in de wachtkamer liep.
mentale impact
Als ik terugdenk aan mijn gehele traject, vond ik deze periode, los van de miskramen, zwaar. Want wat was ik nou eigenlijk aan het doen? Het nam je agenda volledig over, terwijl niemand iets wist. Je mocht er vooral geen stress over hebben (want: slecht) en je smoesjes raakten ook op. Ik begaf me langzamerhand in de wereld van de alternatieve geneeskunde. Alles om maar weer een beetje grip op de situatie te krijgen. Terwijl corona ons land plat legde, fietste ik van het ziekenhuis naar de acupuncturist, betaalde ik me scheel aan de bezoekjes aan de osteopaat en de aanvullende supplementen en deed ik dubbel zo lang over het doen van de boodschappen. Mijn orthomoleculair therapeut had immers een hoop dieetwensen die ik nogal serieus nam.
Toch wel vruchtbaar?
Na maanden proberen gaven ook de artsen het op. Geen focus meer op het opwekken van die cyclus, maar pogingen creëren die tot een zwangerschap zouden leiden, was het nieuwe plan. Inmiddels kan ik mezelf (onszelf) een expert noemen op het vlak van de fertiliteitsbehandelingen en hebben we er een hoop doorlopen. Niet allemaal zonder falen gelukkig, want toen we bij mijn eerste opgewekte eisprong dus de slaapkamer in mochten voor ‘gemeenschap’, was het meteen raak. Conclusie: super vruchtbaar dus maar het missen van de eisprong is hét probleem. Helaas bleek er geen hartactiviteit bij de 6 weken echo. Sinds die dag, waarbij mijn vriend per telefoon meekeek/luisterde (want: corona), weten we hoe het voelt om in duizend stukjes gebroken te zijn. Na zoveel doen en laten leek het eindelijk gelukt en nu was uitgerekend ik de persoon met ‘pech’. Want zo noemden ze het. En de opmerking dat dit bij veel vrouwen voorkomt, verzachtte dit natuurlijk voor geen meter.
Risico’s nemen
Bij een volgende poging, waarbij we inmiddels over waren gestapt van de pillen naar hormonen in injectievorm, was er overstimulatie. Mijn lichaam vind het een uitdaging om keurig 1 of 2 eicellen te laten rijpen maar doet er óf nul óf meer dan twee. De desbetreffende gynaecoloog vroeg mij wat we wilden: doorgaan met risico’s op een meerling of afbreken en het over een maand weer opnieuw proberen. Wel met de kanttekening dat het wel erg bijzonder zou zijn, als ik bij de tweede realistische poging (lees: eisprong) wéér zwanger zou raken. Maar leg die vraag maar eens voor aan iemand die er weer meer dan 20 ziekenhuisbezoekjes op heeft zitten in de afgelopen 7 weken… en bovendien, een meerling…risico? hoezo? Ik zou tekenen voor een tweeling! Zo gezegd zo gedaan, ovulatie prik gezet, gemeenschap gehad en na twee weken was er een positieve zwangerschapstest! Ons geluk kon niet op.
Dubbel gevoel
De 6 weken echo gaf 4 (!) kloppende hartjes weer. Er werd gesproken over embryoreductie vanaf week 12. En ja, denk daar maar eens over na. Jaren bezig om een kloppend hartje in je buik te fabriceren, en binnen no time praat je over welke twee van de vier je er gewoonweg weg haalt. Dit vreselijke moment hebben we helaas niet gehaald, twee van de 4 verloor ik in week 8, de andere 2 in week 9. Dit keer waren we in tienduizend stukjes gebroken. We werden doorverwezen naar een fertiliteitskliniek, ik was te moeilijk te stimuleren en IVF zou een passendere behandeling zijn. Behoorlijke wachtlijst verder (want: corona) en we mochten daar aan de slag. We begonnen met IUI, wat vooral erg lang duurde en steeds resulteerde in onder- of overstimulatie. Daarna stapten we over op IVF/ICSI.
IVF/ ICSI poging 1
15 eicellen gepakt, mijn buik stond bol van de overvolle eierstokken, maar 0 bevruchtingen. Leg dat me maar eens uit. Ik bedoel, wel zelf zwanger kunnen worden door middel van stimulatie en die gemeenschap (die inmiddels al een stuk minder plezierig en opwindend is als je het op de klok moet doen) en laboranten die in een reageerbuisje geen embryo’s kunnen maken vanuit gefilterd zaad en schoongemaakte eicellen. En daar zitten een hele hoop witte jassen bij elkaar, witte jassen die ik zo vertrouw. Hoe kan dit? Verder dan denken dat een stagiair zijn koffie of thee over ons toekomstige kroost heen had gegooid kwamen we niet. En wat had het voor zin, poging een van de drie was voorbij.
IVF/ ICSI poging 2
Iets succesvoller, met 3 embryo’s. De beste werd vers teruggeplaatst zoals ze dat mooi zeggen. Ik was zwanger! Maar weer een miskraam. Nadat we ons hart weer hadden geplakt, waar inmiddels een miljoen breuken en scheuren in zaten, gingen we voor de terugplaatsing van een van de twee overgebleven cryo’s die in -196 graden op mij lagen te wachten. Het lijkt ongeloofwaardig, maar ik was weer zwanger! Blij waren wij niet meer met een positieve zwangerschapstest, want onze ervaring was dat dit een aankondiging was voor een miskraam. Toch probeer je jezelf zo goed als je kan rustig te houden en moed in te praten. Bij de 6 weken echo was ik zo misselijk van de zenuwen dat ik niet eens durfde te kijken. Ik keek toch en zag het meteen. Een lichtgrijs rondje in een groter donkerder grijs vlak. Zonder flikkerend ‘lichtje’.
We zijn op
Dat dit traject je emoties, je lichaam, je agenda, je portemonnee, je werk, je vriendschappen en je relatie overneemt is overduidelijk. De wanhoops-uitstap naar een ziekenhuis in België na deze zoveelste teleurstelling lukte ons niet. We zaten daar tijdens een eerste kennismakingsgesprek en moesten ons hele dossier voorleggen en besloten beiden dat het te veel was. We konden het niet opbrengen om ergens weer opnieuw te beginnen.
Dat ene cryo’tje ligt nog lekker in de vriezer, te wachten tot we weer lef en hoop genoeg hebben om de kliniek weer op te bellen.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wilt of gewoon je verhaal wil delen? Voel je je vrij om een reactie achter te laten in de FertiFriend community. We zijn er om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
