“Weet u mevrouw, de mensen bij wie het al eens gelukt is, die zijn het moeilijkst.”
Die opmerking van de fertiliteitsarts blijft hangen. Het gaat over ons. Mijn partner en ik. We zijn die “moeilijke mensen”. Want ja, het is ons ooit gelukt. We weten hoe het voelt om een kind in onze armen te houden. En dus is het des te pijnlijker dat het nu, keer op keer, níét lukt.
De sneltrein van behandelingen
In iets meer dan een jaar ondergingen we drie IVF-trajecten. Met in totaal elf terugplaatsingen – drie verse embryo’s en zes ingevroren. We zijn nog steeds ouders met een hart vol liefde, maar mijn buik blijft leeg. Geen broertje of zusje voor onze dochter, het wonder dat na drie jaar knokken geboren werd en inmiddels bijna twee jaar is.
Een spel dat geen spel is
Vijf jaar lang vechten we al voor ons gezin. Fysiek ben ik gesloopt. De hormonen, de spanning, de hoop, het verdriet – het vreet aan me. Het voelt alsof we in een computerspel zitten, met nog maar één leven over. Twee cryo’s. We besluiten ze samen terug te laten plaatsen. Onze allerlaatste kans.
Maar het voelt al een tijd niet goed meer. Elke behandeling hetzelfde riedeltje, alsof we een nummer zijn. Dus vragen we een gesprek aan met de hoofdarts. Kunnen we iets anders proberen? Een aangepaste aanpak? Maar de arts blijft vasthouden aan het protocol. “Wetenschappelijk bewezen” en “statistisch de meeste kans”. Terwijl die kans voor ons inmiddels nog maar 10% is.
En dus bereiden we ons voor. Op de allerlaatste poging.
De hoop, de liefde, de teleurstelling
De maand erna is het zover. Hand in hand kijken we vol hoop naar het scherm. Twee embryo’s. Twee trosjes leven. Twee nieuwe kansen.
Twee weken later… bloed. Game over. Alsof er niets gebeurd is. Geen kindje. Geen echo. Geen tweede keer zwanger. Alleen dat ene moment op de wc waarop ons toekomstbeeld in duigen valt.
Elf embryo’s. Negen keer PUPO: pregnant until proven otherwise. Negen keer hoop. Negen keer afscheid.
Secundaire kinderloosheid: een ongezien verdriet
We hadden nooit gedacht dat we hier zouden belanden. In het hokje secundair kinderloos. Een label dat je liever niet draagt. Een eindstation dat je nooit hebt willen bereiken.
Het moeilijkste? Loslaten wat je nooit hebt kunnen vasthouden. Rouwen om iets wat er nooit echt was, maar waar je hart al jaren ruimte voor had gemaakt. De droom, de wens, het toekomstbeeld – het is weg. Maar voor de buitenwereld is er niets veranderd.
En toch… voor ons is álles veranderd.
Hoe nu verder?
Wil je weten hoe wij omgaan met het verwerken van dit verlies? Binnenkort schrijf ik een tweede blog over ons rouwproces en de kracht van doorgaan. Want het einde van een medisch traject betekent niet het einde van een kinderwens.
Liefs,
Leontine
Over Leontine
Leontine (39) woont met haar partner Rik en dochter Lennon (6) in Haarlem. Ze werkt als docent digitale marketing aan de Hogeschool van Amsterdam. In haar vrije tijd wandelt of rent ze in de natuur, maakt ze zelf kleding en geniet ze van lekker eten met vriendinnen.
Het beste advies dat ze ooit kreeg? “Je mag het medisch traject loslaten, maar je hoeft je kinderwens nooit los te laten.”
Het slechtste? “Je bent vast zo zwanger.”
Elke ochtend begint met een knuffel van haar dochter. En elke avond eindigt met een knuffel van haar man.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
