In deze blog lees je het persoonlijke verhaal van Esther Melissen. Over hoe ze ontdekte dat ze niet vanzelf zwanger kon raken, hoe ze door de diagnose vervroegde overgang (POF) werd overvallen, en welke impact dit had op haar leven, relatie en zelfbeeld. Ze deelt haar eerlijke inzichten en de lessen die haar geholpen hebben om overeind te blijven in een traject dat allesbehalve vanzelf ging. Omdat praten helpt. En omdat jij dit misschien op dit moment keihard nodig hebt.
“We waren er klaar voor…”
Samen met haar vriend besloot Esther dat het moment daar was: ze waren klaar voor een kindje. Het Mirena-spiraaltje werd verwijderd en na de eerste menstruatie volgden er… geen meer. Ook de zwangerschapstesten bleven negatief. “Na een half jaar voelde ik: dit klopt niet. We belden de huisarts en vroegen een doorverwijzing.”
Op de fertiliteitsafdeling van het Meanderziekenhuis volgde een bloedtest. Daaruit bleek dat Esther een AMH-waarde van 0,2 had. Een extreem lage waarde die iets zegt over de eicelvoorraad – hoe lager de waarde, hoe kleiner de kans op een natuurlijke zwangerschap.
De diagnose was duidelijk: prematuur ovarieel falen (POF) – oftewel de vervroegde overgang.
“Ik kon niet meer vanzelf zwanger worden. Alleen via IVF was er misschien nog een kans.”
IVF: een medisch traject vol pieken en dalen
Wat volgde, was een medisch traject dat voelde als een achtbaan. Momenten van hoop wisselden zich af met diepe dalen van teleurstelling en frustratie.
“Soms dacht ik: dit móét het moment zijn. En op andere dagen dacht ik: waarom spuit ik mezelf vol hormonen voor een kans van niks?”
De hormonen hadden een flinke impact op haar stemming. Esther worstelde niet alleen met zichzelf, maar ook met de spanningen die dat veroorzaakte in haar relatie.
“Mijn vriend begreep totaal niet wat die hormonen met mij deden. Ik werd bang dat hij me zou verlaten, gewoon omdat ik hem geen kind kon geven.”
Toch leerde Esther zichzelf een belangrijke strategie aan: positief blijven, volhouden, en ook ruimte geven aan het verdriet. “Het verdriet mocht er zijn. Maar na een dag uithuilen, ging ik weer door.”
Openheid is helend – maar ook kwetsbaar
Esther groeide op in een grote, vruchtbare familie. De diagnose POI kwam voor iedereen als een schok. Toch besloot ze haar traject vanaf het begin open te delen met haar omgeving.
“Mijn lichaam haperde, maar we moesten samen door dit proces. Waarom zou ik daar geheimzinnig over doen?” Maar na twee mislukte terugplaatsingen werd open zijn ineens zwaar. Het steeds opnieuw moeten uitleggen deed pijn. “We besloten om de exacte data niet meer te delen. Uit zelfbescherming. De teleurstelling werd te groot om telkens opnieuw te delen.”
Mindset is key – maar niet altijd vanzelfsprekend
Positief blijven in een IVF-traject is makkelijker gezegd dan gedaan. Esther trok zich steeds meer terug en voelde zich onbegrepen door haar vriend, die wél positief bleef. Tot een collega haar een onverwachte spiegel voorhield: “Hij zei: wat als hij het níét meer zag zitten? Dan stond je er helemaal alleen voor.” Dat besef raakte haar. Ze realiseerde zich dat haar vriend het beste deed wat hij kon – voor haar. En dat zij ook verantwoordelijkheid had in hoe ze samen verdergingen. “Dus, mocht je dit herkennen: misschien doet hij het juist voor jou. <3”
Wat ik tegen mezelf zou willen zeggen – aan het begin van mijn IVF-reis
Esther zou, met alles wat ze nu weet, het liefst een brief terug in de tijd sturen. Naar die eerste dag van haar traject. En dat zou er zo uitzien:
“Wat dapper dat jij dit aangaat om je allergrootste wens waar te maken. Je bent nú al een heldin.
Wees lief voor jezelf. Blijf positief waar het kan, en als dat niet lukt: praat. Zoek iemand buiten je partner om. Zorg voor jezelf. Deel je gevoelens. Vertel je omgeving wat je nodig hebt.
Gebruik de tussenperiodes – tussen een punctie of terugplaatsing – niet als verloren tijd, maar als opbouwtijd. Eet gezond, blijf bewegen, wees sociaal. Ontmoet mensen die je energie geven, die je laten lachen, die je even uit de ‘IVF-bubbel’ trekken.
En onthoud: YOU ROCK.”
Esther nu: hoopvol, open en moeder van drie
Esther’s verhaal heeft een mooie wending gekregen. Inmiddels is ze trotse moeder van drie kinderen: Jamie (2019) en de tweeling Wolf en Emma (2020). Ze woont samen met haar vriend Thierry en werkt als secretaresse bij DNB.
Het beste advies dat zij ooit kreeg?
“Neem rust. En vergeet vooral jezelf niet.”
Waarom we dit verhaal delen
Bij FertiFriend geloven we dat echte verhalen kracht geven. Zeker als je zelf middenin een fertiliteitstraject zit – of net een diagnose hebt gekregen zoals POI. Heb jij een verhaal dat anderen zou kunnen steunen of inspireren? Laat het ons weten. We delen het graag – open, eerlijk en met liefde.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
