Een kind krijgen als twee vaders is niet vanzelfsprekend. Voor Maarten en Bart was het een lange, emotionele en intensieve reis vol keuzes, twijfels en hoop. In deze blog delen ze hun inspirerende verhaal: van de eerste kinderwens tot de zoektocht naar een draagmoeder en de vele emoties die dit bijzondere traject met zich meebracht.
De eerste stappen naar het vaderschap
Maarten wist al rond zijn 30ste dat hij vader wilde worden. “Ik werk mijn hele leven al met kinderen en niets is mooier dan de wereld opnieuw door hun ogen te ervaren.” Bart voelde deze wens op dat moment nog niet, dus het onderwerp verdween even naar de achtergrond. Maar een paar jaar later, tijdens een etentje met vrienden, besefte Bart dat hij jaloers werd op anderen die het over kinderen hadden. Dit bracht het gesprek opnieuw op gang.
Vanaf dat moment gingen ze serieus nadenken: adopteren, een pleeggezin of een roze gezin? Ze spraken met andere ouders van roze gezinnen en onderzochten verschillende mogelijkheden. Eén ding werd al snel duidelijk: ze wilden dit samen doen. Na enkele gesprekken met potentiële eiceldonoren en draagmoeders, vonden ze uiteindelijk een oud-klasgenootje van Bart, die aangaf hun draagmoeder te willen worden. “Het was een ongelooflijk moment,” zegt Bart. “We hoefden het haar niet eens te vragen; zij bood het zelf aan.” Zij heeft zelf een gezin met twee kinderen, maar altijd de wens gehad om dit ook voor een ander te kunnen doen.
Het traject: uitdagingen en emoties
Het vinden van de juiste draagmoeder en eiceldonor was slechts het begin. Het traject vereist geduld, vertrouwen en continue communicatie. “Je hebt te maken met zoveel gevoelens en verwachtingen, niet alleen die van ons, maar ook die van de draagmoeder en eiceldonor en hun omgeving,” vertelt Maarten. “Het is een samenwerking waarin iedereen zich gehoord en gerespecteerd moet voelen. Het zijn te grote wensen waar je mee te maken hebt.”
Vooral in het begin gunnen mensen je van alles en roepen ze snel ‘ja, dat wil ik wel doen’, maar als puntje bij paaltje komt, komen pas de echte overwegingen ter sprake. Hier hebben we echt aan moeten wennen, omdat we veel mensen in onze omgeving hebben die ons de wereld gunnen, maar die in de praktijk niet beseften hoeveel impact en verantwoordelijkheid zo’n beslissing met zich meebrengt. We hebben geleerd dat je veel tijd en energie moet investeren om tot een goed begrip met iemand te komen. Onze tip voor andere wensouders is dan ook: vier je enthousiasme thuis en blijf kritisch als je met anderen in gesprek gaat. Stel de moeilijke vragen direct: Hoe zie je dit over tien jaar? Wat als jij zelf een kinderwens krijgt? Op die manier zorg je ervoor dat je alleen verdergaat met mensen die volledig achter hun keuze staan.
Een van de grootste uitdagingen was het emotioneel bewaken van het proces. De draagmoeder woont niet om de hoek en leeft haar eigen leven, terwijl zij onze zoon draagt. Haar lichaam geeft haar continu signalen dat ze zwanger is, maar zij ervaart niet continu onze dankbaarheid en blijdschap. “We wilden haar betrokkenheid en steun laten voelen, zonder haar te overladen met onze eigen emoties. Daarom vroegen we ook onze omgeving om haar een bericht te sturen die wij hebben gebundeld, zodat ze wist hoeveel ze voor ons betekende.”
Regelgeving en financiële aspecten
Naast de emotionele en praktische uitdagingen, liepen Maarten en Bart ook tegen juridische en financiële beperkingen aan. “We moeten nu een adoptieprocedure doorlopen om juridisch als ouders erkend te worden,” legt Bart uit. “Dat snappen we, maar voelt tegelijk ook vreemd, want we zijn de vaders vanaf het eerste moment. “We hopen dat hier in de toekomst verandering in komt.” “Onze situatie is zo atypisch dat de meeste regels daar nog niet voor zijn geschreven,” zegt Maarten. “Dat hoort erbij als je aan het pionieren bent, maar we hopen dat de wetgeving rondom meerouderschap in de toekomst wordt aangepast.” “Op dit moment kunnen we niet als meerdere ouders juridisch worden erkend, terwijl dat voor een regenbooggezin veel logischer zou zijn.”
Daarnaast konden ze zich niet beroepen op hun zorgverzekering. “Het is begrijpelijk, want onze situatie is biologisch gezien onmogelijk, maar dat betekent niet dat er geen verzekering zou kunnen zijn voor gezinnen zoals het onze,” vertelt Bart. “Het traject in Nederland is zeker niet gratis, maar het was wel te overzien vergeleken met adoptie of een draagmoeder in het buitenland. We hebben vanaf het begin helder gehad welke kosten er per stap bij kwamen kijken, zodat we financieel voorbereid waren.”
De band met de draagmoeder en de eiceldonor
Voor Maarten en Bart is het belangrijk om een hechte band te hebben met de draagmoeder en eiceldonor. “We zijn in totaal met zes volwassenen direct betrokken bij dit proces en iedereen moet dezelfde koers varen. Het vraagt enorm veel empathisch vermogen om ieders gevoelens te managen en echt ‘Team Baby’ te zijn.
“Het voelde niet zakelijk aan; het was echt een gezamenlijke missie,” zegt Bart. “Wat mij enorm geruststelde, was dat onze draagmoeder een intrinsieke wens had om draagmoeder te zijn. Het was niet iets wat ze alleen voor ons deed, maar iets wat ze zelf wilde ervaren. Dat maakte het proces veel prettiger voor ons allemaal.”
Een bijzondere mijlpaal was een weekend afgelopen december waarin ze met het hele ‘Team Baby’ – de draagmoeder, de eiceldonor en hun partners – samen in een huisje verbleven. “We zeiden allemaal aan het einde: dit moeten we elk jaar doen,” vertelt Maarten. “De band die we hebben opgebouwd, is voor het leven.”
De geboorte en eerste hechting
Maarten: “Je kunt van tevoren plannen hoe je iets wil doen, maar je weet nooit hoe je je echt voelt na de zwangerschap. De hechting is enorm belangrijk. Ik vind het essentieel dat ons kind direct bij ons is. Ik gun ons die eerste nacht waarin we midden in de woonkamer staan en denken: ‘WTF, we hebben een kind!’ Maar tegelijkertijd moeten we ook rekening houden met de draagmoeder.”
Ze hebben verschillende scenario’s besproken. “Wat als zij toch geen afscheid kan nemen? We hebben overwogen om een kraamhotel te regelen of om haar de eerste week bij ons te laten slapen. Haar wens is dat het eerste huid-op-huidcontact direct met ons is, maar als ze voelt dat ze dat toch zelf nodig heeft, mag dat ook. We hebben afgesproken dat er een tijdslimiet is, zodat we niet op basis van pure emotie beslissingen nemen, maar kunnen terugvallen op wat we eerder samen hebben besproken. Dit geeft ons allemaal houvast en rust.”
Reacties uit de omgeving
De reacties op hun kinderwens en draagmoederschapstraject waren overwegend positief. “Onze familie en vrienden steunden ons enorm,” zegt Maarten. “Mijn vader hield ons met beide benen op de grond en probeerde ons daarmee te beschermen tegen eventuele tegenslagen, terwijl mijn moeder juist heel graag de draagmoeder wilde ontmoeten om het tastbaarder te maken.”
Toch zijn er ook vooroordelen. “Mijn moeder woont in een kleinere stad en de bakker wilde geen bruidstaart voor ons maken omdat we een man/man-koppel zijn,” vertelt Maarten. “Wij trekken ons daar niets van aan, maar het laat zien dat er nog steeds mensen zijn die moeite hebben met andere gezinsvormen.”
Ze vragen zich wel af hoe de buitenwereld zal reageren als hun zoon straks geboren is. “Op vakantie in Italië (een katholiek land), of gewoon op straat in Nederland – hoe gaan mensen reageren?” vraagt Bart zich af. “Het is iets waar we rekening mee houden, maar uiteindelijk laten we ons geluk daar niet door beïnvloeden.”
De toekomst en ouderschap
Maarten en Bart willen hun zoon vanaf het begin open en eerlijk vertellen over zijn ontstaan. “Er zijn prentenboeken over regenbooggezinnen en we willen daar heel natuurlijk over praten,” zegt Maarten. “Wanneer hij vragen begint te krijgen, zullen we die altijd eerlijk beantwoorden. We willen geen geheimen of toneelstukken opvoeren.”
Daarbij zal hij opgroeien in een omgeving waarin hij zich kan identificeren met anderen. “We hebben een bevriend stel dat exact hetzelfde traject heeft doorlopen en ook een zoontje heeft,” vertelt Maarten. “Daarnaast zijn er andere regenbooggezinnen waar ons kind zich later mee kan identificeren. Uiteindelijk vorm je zelf de wereld van je kind, en wij willen hem laten zien dat er meerdere manieren zijn om een liefdevol gezin te hebben.”
Een boodschap voor andere wensouders
Aan andere LHBT+-stellen die twijfelen of ouderschap mogelijk is, geven Maarten en Bart een duidelijke boodschap mee: “Wees vocaal over je wens!” zegt Maarten. “Je weet nooit waar hulp vandaan komt. Mensen kunnen je echt verrassen.”
Bart voegt daaraan toe: “Sta open voor alle mogelijkheden. Je kunt een voorkeur hebben, maar niet alles is altijd mogelijk. Soms loopt het anders dan je verwacht – en dat is helemaal oké.” Tot slot zegt Maarten: “Ik hoop vooral dat ook haar wens uitkomt en dat ze een draagmoeder gaat zijn met een goed gevoel. Daarmee is niet alleen onze wens uitgekomen maar ook die van haar.” Met hun verhaal hopen ze andere wensouders te inspireren om hun dromen achterna te gaan, want waar een wil is, is een weg.
Maarten en Bart verwachten in juni 2025 hun zoon en zijn begeleid door fertiliteitskliniek NijGeertgen in Elsendorp. Zij zijn op dit moment een van de weinige klinieken die hoog technologisch draagmoederschap mogen uitvoeren in Nederland.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
