Na 1,5 jaar proberen zonder succes werd Deborah door de huisarts doorverwezen naar een fertiliteitsarts. Alle standaard onderzoeken leken goed, dus kreeg ze het advies om ‘gewoon door te gaan’. Pas op haar 37e mocht ze starten met IUI. Maar na twee jaar zonder resultaat, en op aanraden van een kennis, besloten ze een stap verder te kijken en zich in België te laten onderzoeken.
Tot en met vijf jaar geleden zou ik keihard gelachen hebben als je me had verteld dat ik alles op alles zou zetten om moeder te worden. Baby’s? Schattig, sure, maar niet per se mijn ding. Mijn vrijheid, mijn carrière, reizen, en vooral spontane plannen maken zonder rekening te hoeven houden met een mini-mensje? Dat was het leven. Lekker selfish en zonder enige spijt. De meeste van mijn vrienden hadden (en hebben) ook nog geen kinderen, dus er was geen sociale druk. Geen tikkende klok in mijn achterhoofd. Ik dacht: misschien ooit, misschien nooit. Allebei prima. Totdat ik op mijn 35e een relatie kreeg met Fabian. En ineens veranderde alles. Ik wilde een kind. Maar niet zomaar een kind; een kind met hém.
Waarom lukt het niet?
Juli 2022: We gingen er echt voor. Ik had nooit getwijfeld of ik kinderen kon krijgen. Ik was gezond, sportte, rookte niet, dronk nauwelijks. Twee gezonde mensen? Dat moest toch een kwestie van tijd zijn? Blijkbaar niet. Na een jaar (lees: eindeloos testen, hopen, en teleurgesteld de prullenbak volgooien met negatieve tests) gebeurde er nog steeds niks. Omdat Fabian al twee kinderen heeft, kon het in principe niet aan hem liggen. Dus begon dat irritante stemmetje in mijn hoofd te fluisteren: Wat als er iets mis is met mij?
We stapten naar de huisarts en kwamen terecht in de fertiliteitskliniek. Bloedonderzoeken, echo’s, zaadonderzoeken en een HSG. Toen kwamen de eerste uitslagen. De arts keek Fabian enthousiast aan. “Meneer, uw zaad is van uitstekende kwaliteit en heel snel.” Daar zat ik dan, nog steeds geen idee waarom ik niet zwanger werd, terwijl mijn vriend werd geprezen als de Lewis Hamilton van de fertiliteitswereld. Later werd hij zelfs gevraagd als zaaddonor. Vooral in Scandinavië kon hij er nog een leuk zakcentje mee verdienen. Tja. Over mij zei de arts: “Geen zorgen, alles ziet er goed uit. Blijf het proberen.” Okeee. Dus dat deden we. Nog zes maanden. Nog steeds niks.
Het moment van realisatie: het gaat niet vanzelf
In januari 2023 mochten we eindelijk starten met IUI. Daarna volgden nog twee pogingen in december 2023 en januari 2024. Na de eerste mislukte poging was ik kapot. Alles leek te kloppen—twee eitjes, voldoende zaad—maar toch geen succes. Bang voor nog meer teleurstelling en compleet uitgeput van de hormonen, besloten we even te pauzeren. Stiekem hoopte ik nog steeds op een spontane zwangerschap. Uiteindelijk deden we drie pogingen. Drie keer hoop. Drie keer een klap in mijn gezicht. In april 2024, inmiddels bijna 38 jaar, had ik een telefonisch consult met de arts. Ik vertelde haar dat ik symptomen van endometriose herkende en vroeg of dat een oorzaak kon zijn.
Ik mocht langskomen voor een echo. De arts zag twee stipjes en zei: “Misschien een lichte vorm van endometriose, maar niets ernstigs.” En toen dropte ze bijna casual: “Je bent bijna 38, dus misschien beter om direct met IVF te starten.” Zonder verder onderzoek. Mijn onderbuikgevoel schreeuwde. Meer hormonen. Weer een nieuw traject. Maar nog steeds zonder antwoorden. Toen besloten we eindelijk het advies van een kennis op te volgen: “Ga naar België, naar dokter Valkenburg.” “Die kijkt écht verder.”
Eindelijk antwoorden
Dokter Valkenburg was de eerste die écht luisterde. Ze deed uitgebreid onderzoek en kwam met een duidelijke conclusie: “Je hebt een gesloten linker eileider en waarschijnlijk adenomyose. IUI had waarschijnlijk nooit gewerkt.” BAM. Fabian vroeg nog hoopvol: “Kan die eileider niet open?” De dokter, nuchter: “Ze is 38, geen 28. En haar eicelvoorraad zit al in de ondergrens.” Shoot me now, dacht ik. En die ‘stipjes’ die de arts in Nederland zag? Geen endometriose, maar twee kleine vleesbomen. Ik voelde opluchting. Eindelijk wist ik waarom het niet lukte. Maar ook boosheid. Waarom had niemand me eerder goed onderzocht? Waarom had ik hoop gehouden op kansloze behandelingen?
De mentale achtbaan: veerkracht vinden
Wanneer je hoort dat zwanger worden niet vanzelf gaat, verandert dat je. Eerst is er onzekerheid: Waarom lukt het niet? Dan woede: Waarom hebben we zoveel tijd verspild? En nu is het een race tegen de klok. Mijn brein draaide overuren. Ga ik genoeg energie hebben om leuke dingen te doen met mijn kind? Word ik die ‘oude moeder’ op het schoolplein? Wat als het nooit lukt? Gelukkig heb ik zoveel lieve mensen om me heen die me steunen en me helpen om niet op te geven. Ze herinneren me eraan dat leeftijd niet alles bepaalt.
Mijn zusje gaf me ooit het advies: “Als je iets écht wilt, schrijf het op.” Dus ik maakte een vision board. Ik mediteer. Ik doe zwangerschapsaffirmaties. Nog steeds niet zwanger, maar… ik heb wél antwoorden. En dat voelt ook al als een overwinning. Het is alsof je een marathon traint met een zwakke knie. Eerst moet die knie beter, anders kun je rennen wat je wilt, maar die finishlijn haal je niet.
De weg vooruit: geloof en doorzetten
Nu ben ik nog steeds onder behandeling bij dokter Valkenburg. We werken aan het verminderen van de te dikke slijmlaag in mijn baarmoeder door de adenomyose. Door de dikke slijmlaag kan er moeilijk een innesteling plaatsvinden. Ik slik al vijf maanden Ryeco, heb geen eisprong en zit praktisch in de overgang (nachtelijk zweten inbegrepen). En ja… we gaan door! Het is fysiek en mentaal niet altijd makkelijk. Natuurlijk zijn er momenten waarop ik er klaar mee ben en wil stoppen met de medicatie. Momenten van verdriet omdat het nog steeds niet gelukt is. Maar ik blijf doorgaan.
Ik heb gemerkt dat sporten me mentaal sterker maakt. Ik doe leuke dingen, plan vooruit en ben ook heel open over mijn kinderwens. Ik merk dat de meeste mensen bemoedigend en liefdevol reageren, maar soms… soms zie je ook die ongemakkelijke stilte vallen.
Mijn advies aan anderen?
- Neem je tijd. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Verdriet mag er zijn.
- Wees lief voor jezelf. Doe dingen waar je blij van wordt.
- Zoek steun. Praten helpt.
Mijn weg naar moederschap is verre van vanzelfsprekend, maar ik blijf geloven.Het beste advies kreeg ik van een nicht van Fabian. Na onze tweede mislukte IUI-poging was ik er echt klaar mee. Ik had geen zin meer in teleurstellingen. Maar zij zei: “Als je het niet blijft proberen, zul je ook nooit weten of het lukt.” “En als het uiteindelijk niet zo is, weet je tenminste dat je er alles aan gedaan hebt.” Dat gaf me de kracht om door te gaan.
Ik probeer me dan ook te focussen op wat wél goed gaat en daar dankbaar voor te zijn. Wat de uitkomst ook zal zijn, ik weet dat ik er alles aan heb gedaan. En dat is soms al een overwinning op zich. 💙
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
