“Vervroegde overgang: het gaf me een gevoel van kapot en onvolledig zijn.” In onze columns nemen verschillende vrouwen je mee in de hoogte- en dieptepunten van hun reis naar het moederschap. Dit is deel twee uit het leven van Willeke (42 jaar). Willeke is vervroegd in de overgang geraakt en ongewenst kinderloos.
Vervroegde overgang: iets dat je altijd bij je draagt maar niet kunt zien. Jarenlang heb ik POI bij mezelf ontkend en weggestopt, ergens diep van binnen. Bovendien had ik altijd het gevoel dat het met koeienletters op mijn voorhoofd stond: IK BEN VERVROEGD IN DE OVERGANG. Dat gaf me een gevoel van kapot en onvolledig zijn en schaamte. Dat gevoel bleef steeds terugkomen.
Ik wilde onzichtbaar zijn, niet opvallen. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij zouden denken als ze ‘de waarheid’ over mij wisten. Dat ik in de vervroegde overgang ben… Het zorgde ervoor dat ik besloot dat onzichtbaar zijn de beste optie was om me staande te houden. Maar het bleek een slechte raadgever, een korte-termijndenker. Zo begrijpelijk, maar het was geen leven. Het was een beschermingsmechanisme, een overlevingsmodus, gebaseerd op angst.
Op een zeker moment sloeg ik een huis-aan-huiskrant open en zag een advertentie voor een cursus buikdansen. Er stond een foto bij van een prachtige, sensuele vrouw die blij in de camera keek. Met een zelfverzekerde, open, warme en zachte blik raakte zij mijn hart. Met knikkende knieën en spanning in mijn hele lijf heb ik me aangemeld voor de cursus buikdansen.
Door het leren buikdansen werd ik elke week in een levensgrote spiegel geconfronteerd met mijn lage zelfbeeld en eigenwaarde. Deze waren door een kort, maar intensief fertiliteitstraject en de diagnose vervroegde overgang tot ver onder het nulpunt gezakt. En als ik eerlijk ben, waren deze thema’s daarvoor ook al in mijn leven aanwezig.
Mijn buikdanslerares Naomi leerde mij met liefde naar mijn buik kijken. Mijn buik, waar ik een haat-liefdeverhouding mee had. Mijn witte buik, waar het van binnen een dorre woestijn was, in mijn ogen. Mijn jonge buik, waar geen baby in kon groeien. Mijn zachte buik, waar ik harde oordelen over had. Mijn buik, waar ik gevoelsmatig afstand van had genomen om te overleven, om niet te voelen. Verpest door de vervroegde overgang.
Door samen plezier te maken op de prachtige oriëntaalse muziek werden mijn bewegingen steeds soepeler, vrouwelijker en sensueler. In de spiegel kijken werd makkelijker. Mijn zelfbeeld en eigenwaarde zijn vanuit hier enorm gegroeid.
De cursus buikdansen heeft mij geleerd mijn buik te accepteren vanuit liefde, warmte en zachtheid. In de spiegel werd ik geconfronteerd met mijn gedachten over mijn eigen buik. Gedachten die mijn lichamelijke ongemak aanwakkerden. Het waren maar gedachten, geen waarheid. Door de beweging op de muziek leerde ik loslaten. En mezelf toestaan dat ik me weer vrouwelijk en sensueel mag voelen.
Wat zie en voel jij als je in de spiegel kijkt?
Liefs en bubbels,
Willeke Dikland
Lees hier deel 1 van Willeke’s column “Waarom heeft zij geen kinderen?”
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
