Spontaan zwanger na IUI en IVF: hoe kan dat?

“Het was de allereerste keer dat ik niets meer bijhield: niet wanneer ik ongesteld moest worden, of ik moest testen om mijn ovulatie te vinden, etc.” Cheraldine is ademcoach en host elke maand een ademsessie in de FertiFriend Community. Maak kennis met haar verhaal waarin ze vertelt hoe ze spontaan zwanger raakte na 7x IUI en 2x IVF zonder resultaat.

Voordat wij in het fertiliteitstraject stapten, had ik geen idee wat ons te wachten stond, misschien maar goed ook. Want het fertiliteitstraject neemt je bij de hand en laat je niet meer los. Wij waren al gezegend met een dochter, al was de weg ernaartoe ook hobbelig. Het zwanger worden duurde langer dan gemiddeld, om ons heen waren vriendinnen wel snel zwanger. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om te stoppen met de pil en direct de volgende maand zwanger te zijn.

De teleurstelling van weer niet gelukt werd met de maand zwaarder. Waardoor ook het vertrouwen daalde. Toen al vond ik zwangerschapsaankondigingen lastig, babyshowers en kraamvisite pittig. Niet wetende dat de reis naar een tweede zwangerschap nóg pittiger zou worden.

Sterke wens voor een broertje of zusje

Onze dochter was inmiddels zo’n 1,5 jaar oud en de wens voor een tweede werd sterker. Daan en ik zijn allebei enig kind en wat gunden wij onze dochter een broertje of zusje. Onbedoeld legden we om die reden de druk op een tweede kindje hoog. Een zwangerschap bleef uit en de stap naar het ziekenhuis werd gezet. En ja, daar kwamen ook de (goedbedoelde maar pijnlijke) opmerkingen. ‘Jullie hebben toch al een gezonde dochter?’ ‘Wees maar blij met wat je al hebt. ‘Je moet er niet zoveel mee bezig zijn, dan komt het vanzelf.’ ‘Twee is pittig hoor!’ Natuurlijk waren wij blij en gezegend met onze dochter, maar de wens voor een tweede was of werd daardoor niet minder. Na 7 rondes IUI en 2 IVF pogingen was ik nog steeds niet zwanger. Ondanks dat er medisch niets werd gevonden, bleef een zwangerschap uit. 

We stoppen ermee

Ik weet het nog goed. We hadden een ‘pauze’, voor zover je over een pauze kan spreken wanneer je in een vruchtbaarheidstraject zit. We waren met vakantie. En tijdens het eten hadden mijn man en ik het over ons traject en over onze wens voor een tweede. Ik was moe, op en trok de behandelingen niet meer. De vele teleurstellingen, het iedere keer weer opladen voor een nieuwe ronde, de moodswings, het niet volledig aanwezig zijn bij onze dochter. Ze was inmiddels 5 en misschien was het voor ons allemaal beter om de medische molen uit te stappen. Om te zien wat de wereld ons te bieden heeft, nieuwe plannen te maken en meer te genieten zonder de hectiek van het vruchtbaarheidstraject.

Niet veel later hadden wij een afrondend gesprek in het ziekenhuis. De fertiliteitsarts gaf aan dat IVF niet veel voor mij deed. Bij beide puncties had ik maar 3 follikels en met stimulatie hopen ze toch op een grotere ‘voorraad’ follikels. ‘Er is medisch niets aan de hand, wie weet lukt het tóch op de natuurlijke manier’. Dat was het. Einde traject.

‘She was brave, and strong, and broken..
All at the same time.’

(Anna Funder)

Ziekte 

Nog geen maand later, het is dan maart 2019, krijgt mijn lieve vader de diagnose longkanker met uitzaaiing in zijn hoofd. Ik hoor ons gesprek nog in het ziekenhuis. Mijn vader geeft aan dat hij het zo moeilijk vindt om Tedje niet te zien opgroeien. Ik vertel hem dat ik dat snap, maar dat hij nog tijd heeft en dat hij haar heeft leren kennen en dat er geen kindje meer bij komt. Een maand later was ik zwanger. Dit was de allereerste keer dat ik niets meer had bijgehouden. Niet wanneer ik ongesteld moest worden, geen ovulatietesten, etc. Mijn aandacht lag volledig bij mijn vader. 

Happy @ Hippie Fish

Met Pasen kwamen we erachter. Na de zaterdag en zondag in Limburg bij mijn schoonouders waren we op weg naar mijn ouders voor een paasbrunch. Inmiddels had ik alcohol weer (meer) toegelaten. Een wijntje bij het eten, prosecco bij de brunch en omdat het lekker weer was, gingen Daan, Tedje en ik nadat we bij mijn ouders waren geweest richting strand. ‘Hmmmm, moest ik niet eens ongesteld worden?’ Ik had werkelijk geen idee. De laatste keer weet ik nog dat ik ongesteld werd bij mijn ouders, ik had niets bij me. Dat was inmiddels wel zeker 4 weken geleden, telde ik terug. In Zandvoort bij de Albert Heijn toch een test gehaald. Niet dat ik dacht dat ik zwanger was, maar stel, die 0.01% dat het wel zo is, dan kan ik niet straks ook nog een wijntje op het strand bestellen.

Ik had 1 test, weinig licht en moest dus behoorlijk wat capriolen uithalen om de test goed uit te kunnen voeren. Test gedaan en daar stond het: Zwanger 2-3 weken. “Huh?” Ik vergeet de blik van Daan nooit meer. Een mix van ongeloof, tot tranen geroerd, blijheid en euforie. Direct hebben we mijn ouders via FaceTime gebeld. Verrast, blij, maar ook de blik van mijn vader. Zal hij er nog zijn wanneer de baby geboren wordt?

Op 27 december 2019 wordt onze tweede dochter To geboren. Thuis, onder de kerstboom. Mijn moeder en Tedje boven in bed. Mijn vader thuis, hij gaat redelijk en mijn wens komt uit. To zal hem leren kennen en mijn vader haar. Wat een geschenk. To cadeau.

De dunne lijn tussen geluk en verdriet

Wanneer ik in 2019 besluit te stoppen met werken om er volledig te zijn voor mijn ouders en onze kinderen, besluit ik ‘later’ verder te gaan als masseur. Hoe en wat de invulling daarvan wordt weet ik dan nog niet, maar ik kijk uit naar wat de toekomst mij brengt. Ik start een opleiding tot Holistisch Therapeut en het plan is om na deze opleiding weer aan de slag te gaan.

Mijn diploma ontvang ik trots, maar verdrietig in december 2021. Net daarvoor, in september, krijgt mijn moeder een zwaar herseninfarct. Mijn vader zit inmiddels in een verzorgingshuis en de zorg voor hen beide komt volledig op mijn schouders terecht. Met liefde heb ik gezorgd, het huis leeggehaald, mijn moeder begeleid in haar weg naar euthansie in 2022 en mijn vader begeleid naar een kalm en rustig overlijden in 2023.  Zoals je begrijpt, stond ik in de overlevingsmodus. Niet zijn maar doen. 

Iets doen…

Ik ‘moest’ van mezelf iets doen. Ik merkte dat ik net na het herseninfarct van mama, net als ten tijde van het vruchtbaarheidstraject, niet durfde te voelen. Ik moest er zijn voor mijn ouders, iedere dag, en voor mijn gezin. Dat verdriet en de angst die er zat, moest aangekeken worden, zodat ik er niet aan onderdoor zou gaan. Vergelijkbaar met het verdriet van destijds in de medische molen.

Naast het voeren van gesprekken met een hele fijne rouw- en verliescoach, ben ik op zoek gegaan naar hoe ik bij mijn verdriet kon komen. De verbonden ademhaling bracht mij wat ik nodig had. Heftig, spannend, diepgaand maar zo helpend! Alles wat ik opgeslagen had in mijn lijf, mocht ik aankijken. Mocht ik aandacht geven en dat gaf zoveel lucht en ruimte. Ik kreeg meer vertrouwen en ondanks het verdriet, durfde ik aandacht te geven aan wat er speelde bij mezelf. Ik mocht weer voelen.

_{(tekst gaat verder onder de afbeelding)}

Doordat ik inmiddels al werkte als masseur en holistisch therapeut, kwamen er soms ook vrouwen op mijn pad die in een vruchtbaarheidstraject zaten. Het idee om iets terug te geven en daar meer mee te doen, had ik al een tijdje.

Studio Calm fertility werd ‘geboren’.

Ik ben een opleiding als ademcoach gaan doen, omdat ademwerk zo belangrijk en helpend kan zijn tijdens een vruchtbaarheidsbehandeling. Ademhalingsoefeningen kunnen je kalmeren, helpen je op zoek te gaan naar belemmerende overtuigingen, onverwerkt verdriet, angsten en de weg terug naar je lichaam, daar waar zoveel ligt opgeslagen.

Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.