“ Herhaalde miskramen? Toen ik mijn eerste miskraam kreeg, in 2017, wist ik niet wat me overkwam. Ik had werkelijk nooit gedacht dat mijn zwangerschap ook mis kon lopen.” Het verhaal van Jolijn die een zoon kreeg, maar die ook 5 miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.
Er is veel onbegrip voor vroege miskramen, het gebeurt vaak in stilte, omdat we voor de 12 weken vaak niet delen dat we zwanger zijn. Ik heb dit zelf ook echt onderschat. Vanaf het moment dat je probeert zwanger te worden, ben je eigenlijk al mama. Dit wordt sterker en sterker vanaf het moment dat je een positieve test in je handen hebt. Zodra het misgaat loopt de hele toekomst anders, alles waar je over hebt gefantaseerd met dit kindje is weg. Ook de plotselinge keldering in hormonen doet een hoop met je mentale gesteldheid.
Opnieuw zwanger na een eerste miskraam
Na mijn eerste miskraam werd ik na een jaar opnieuw zwanger en dit keer ging het goed. Als ik terugkijk was deze zwangerschap mentaal enorm zwaar. De eerste weken stond ik in de overleefstand en was ik heel angstig voor bloedverlies. Ik was moeilijk gerust te stellen en was zo angstig dat het weer mis zou gaan.
Na week 12 kwam er wat meer ontspanning en kon ik meer genieten van mijn zwangerschap. In februari 2019 werd onze zoon Wander geboren. Vrij kort na de bevalling hadden mijn man en ik het over ‘de volgende’, ik voelde haast. Ik was inmiddels ‘al’ 37 en het klokje tikte ‘vrolijk’ verder. Een half jaar na de geboorte van Wander gingen we het weer proberen.
De wens voor een tweede
Een jaar na mijn bevalling bleek ik weer zwanger, helaas ging dit een week erna mis, ik kreeg een spontane miskraam. Ik ben een paar dagen thuis geweest, ik heb heel veel gehuild en daarna heb ik mijn schouders eronder gezet en ben weer verdergegaan. Een paar maanden later was het weer raak, dit keer leek het beter te gaan en we zagen zelfs op de eerste echo een kloppend hartje. Helaas was deze zwangerschap ook niet goed en dit eindigde in een ondertussen herhaalde miskraam en uiteindelijk een curettage. Weer een weekje thuis, me in en in slecht voelen maar daarna weer door; ik voelde de haast.
In 2021 kreeg ik het helemaal zwaar te verduren; ik bleek, na lang in onzekerheid te zitten, te horen dat er sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (EUG) en lag de volgende dag met gierende spoed op de OK. Door het gevoel in levensgevaar te zijn, was er totaal geen ruimte voor de rouw van het opnieuw verliezen van een kindje. Het herstel duurde ook veel langer, ik nam in totaal drie weken de tijd om bij te komen en fysiek te herstellen.
Genoeg
Het jaar erna werd ik weer zwanger, wederom een natuurlijke miskraam, en eind 2022 was ik voor het laatst zwanger: ook dit eindigde weer in een miskraam, gevolgd door een curettage. In totaal ben ik dus drie keer gecuretteerd, omdat de miskramen niet natuurlijk op gang kwamen. Dan is je lijf eigenlijk nog zwanger, terwijl je jezelf heel somber voelt. Ik vond dit echt het meest vreselijke gevoel wat er bestaat, heel eenzaam ook. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuis zat en aangaf dat ik niet meer kon. Dat het git en gitzwart in me voelde en dat ik nu echt psychologische hulp nodig had.
Omdat ik zelf psychotherapeut ben zocht ik een gelijke, maar wel iemand met kennis van dit hele specifieke onderwerp. De arts die ik voor me had, keek me aan en ze vertelde dat ze niemand wist. Niemand?! Je curetteert hier dagelijks ik weet niet hoeveel vrouwen en dan weet je geen gespecialiseerde hulpverlener die deze vrouwen zou kunnen ondersteunen?! Ze beloofde dat ze voor mij zou gaan kijken en dat ze er op terug zou komen, dit is echter tot op de dag van vandaag nooit gebeurd.
Rust en ruimte
Terugkijkend op de afgelopen jaren zie ik in dat mijn haast me heel veel heeft gekost. Ik heb zo vaak gedacht ‘zo nu is het klaar, gebeurd is gebeurd en we moeten verder’. Maar ondertussen ontwikkelde ik allerlei klachten, was ik erg overprikkeld, had ik moeite met ontspannen en was ik zo ongelofelijk moe. Uiteindelijk ben ik zelf verder gaan zoeken naar hulp en ben ik op een fijne plek terechtgekomen. Samen stilstaan bij de afgelopen jaren gaf rust en ruimte. Vooral ruimte aan heel veel tranen, die me soms nog kunnen overvallen. Maar ook boze en angstige gevoelens kwamen naar boven.
(tekst gaat verder onder de foto)
Mijn grootste les is dan ook geweest dat je verder kunt gaan, maar ook de rust en ruimte kunt en mag geven aan dit grote verlies en de vele emoties die hierbij komen kijken. Je kunt stilstaan bij je gevoelens en bezig zijn met je kinderwens, het kan echt naast elkaar bestaan. En je hoeft niet altijd die schouders eronder te zetten, te haasten naar de volgende poging. Gun jezelf ook rust en ruimte.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
