Ruim een jaar probeerden mijn vriend en ik zwanger te worden. Na talloze onderzoeken bleef een diagnose uit, wat leidde tot de stempel ‘onverklaarde subfertiliteit’. Dit was zowel frustrerend als een opluchting. Er was niets mis met ons, maar er was ook geen duidelijke diagnose en dus geen behandelplan. Laat staan een oplossing. In deze blog lees je het persoonlijke verhaal van Judith. Een verhaal over zeven jaar hoop en volharding.
We begonnen met intra-uteriene inseminatie (IUI), zowel met als zonder hormoonstimulatie. Hoewel de stimulatie gelijk is aan andere hormoonbehandelingen, is de dosis lager. Dit omdat het protocol voorschrijft dat een inseminatie met maximaal twee eitjes mag. Het moet dus precies de juiste dosis zijn om het risico op overstimulatie te verkleinen. Hoewel er geen aanwijzingen voor waren, was mijn hoop een stuk groter bij de pogingen met stimulatie. De inseminatie zelf was pijnloos en relatief eenvoudig, wat geruststellend was.
NB. In Nederland wordt meestal gestart met IUI vanwege de lagere kosten. Zeker wanneer er geen medische reden is om IVF of ICSI te starten.
Zes pogingen en drie miskramen
Na zes pogingen met IUI, waarvan drie resulteerden in een miskraam bij acht weken, besloten we verder te kijken. Op dit moment was de hoop voor de IUI eigenlijk omgeslagen in pure wanhoop. Blijkbaar kon ik wel zwanger worden, maar dat niet blijven. Er was een probleem bij gekomen. Waarom hield mijn lichaam het niet vast? Was mijn lijf niet in staat om een baby in te laten nestelen? De onderzoeken van de polikliniek Herhaalde Miskramen wezen wederom niets uit en de artsen wisten het eigenlijk ook niet meer zo goed. Voor hen was IVF in elk geval niet per se de oplossing.
We gingen naar België waar een aantal extra onderzoeken werd gedaan. Daar ontdekten ze onder andere dat mijn AMH-waarde (anti-Müllerian hormoon) laag was. Zo laag dat er een behoorlijke stimulatie nodig was.
Overstap naar IVF en ICSI
In België startten we met IVF en ICSI. De eerste behandeling leverde acht eicellen op, waarvan vier bevrucht met IVF en vier met ICSI. Helaas waren alleen twee ICSI-embryo’s goed genoeg. De verse terugplaatsing slaagde niet en de cryo, een paar weken later, had slechts vier cellen. Deze kreeg alsnog een kans, maar zonder succes. Ik merkte toen zelf op in mijn labuitslagen dat er een afwijkende uitslag was op DHEA (dehydroepiandrosterone). In verschillende onderzoeken had ik over het eventuele positieve effect op eicelkwaliteit gelezen en daarom attendeerde ik onze arts hierop. Voor haar was dit niet zorgelijk en ze wilde hier verder niets aan doen.
Nieuwe hoop in Duitsland
We zochten hulp in Duitsland, waar verder onderzoek werd gedaan. Daar werd onder andere onderzocht of het baarmoederweefsel in het tweede deel van mijn cyclus goed was. Hoewel er geen verdere afwijkingen werden gevonden, kreeg ik wel een supplement voor mijn lage DHEA-waarde. Tussen twee stimulaties door wilde ik nog één keer een IUI proberen, omdat ik eerder drie keer zwanger was geworden. Voor mijn gevoel was dit, ondanks de drie miskramen, de enige methode die had gewerkt. Het was niet te geloven, maar ik bleek zwanger! Tot op de dag van vandaag weet niemand hoe het kan. Want zoals de artsen zelf zeggen, we hebben ook nooit geweten hoe het niét kon.
Terugblik
De weg van IUI, IVF, ICSI en weer terug was lang, onzeker en vooral emotioneel heel zwaar. De lichamelijke ingrepen, onderzoeken en behandelingen kon ik altijd wel op wilskracht doorkomen. Ik heb de impact daarvan niet als heel groot ervaren, mede omdat ik niet veel last had van de grote hoeveelheid hormonen. Dat is echt mijn mazzel geweest. De psychische belasting heeft daarentegen meer kapot gemaakt dan me lief is. In die periode ben ik veel spontaniteit, hoop en vrijheid verloren. Ik was eigenlijk altijd in een uitzichtloze modus van onzekerheid, wanhoop en frustratie, maar wel met een vastbesloten focus op een positief eindresultaat.
Ik vond het eng om eigenschappen te ontdekken bij mezelf die ik nooit eerder had ervaren, zoals jaloezie. Ik ben intens jaloers geweest op vriendinnen toen ze zwanger werden. Ik gunde ze de wereld, maar ging ook kapot van jaloezie.
Psychische ondersteuning
Ik ben zo blij dat ik ondersteuning kreeg van een therapeut die mij leerde dat die gevoelens hand in hand met elkaar kunnen gaan. Samen met haar leerde ik veel nieuwe dingen over mezelf. Daardoor kon ik die, zowel toen als nu, een plek in mijn leven geven waardoor ik weer verder kon.
Voor iedereen die door een soortgelijk proces gaat, weet: je bent niet alleen. En hulp is dichterbij dan je denkt.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
