“Ze raadde medicatie en een operatie aan. Daarna moest ik een document ondertekenen waarin ik verklaarde de arts niet aansprakelijk te stellen mocht ik tijdens de operatie één of beide eierstokken verliezen.” Een ervaringsverhaal van een vrouw met endometriose die via een behandeling in België alsnog moeder werd van een zoon en een dochter.
Ik vond het vreemd dat ik altijd pijn in mijn onderbuik had en ik niet met mijn benen over elkaar kon zitten. Dat deed zo’n pijn in mijn onderbuik en dan vooral rechts. Toch maar eens naar de huisarts. Die verwees mij door voor een echo in het ziekenhuis. Helaas trof ik daar iemand die zijn dag niet had. Op het moment dat ik mijn broek nog half op mijn enkels had hangen, kwakte hij de echokop op mijn buik en zei na 3 seconden: “Je stelt je aan, dit is niks”. Opgelaten gleed ik van het bed af, want waarom stelde ik mij zo aan én verdoe ik zijn tijd met mijn onnozele ‘pijntjes’? Ik liet het er maar bij zitten.
Het avontuur: een gezin
Inmiddels was ik 8 jaar samen met mijn vriend en begonnen we aan het avontuur om een gezin te stichten. Dat het ook een echt avontuur werd had ik me van tevoren niet helemaal ingebeeld. Net als menig ander begin je vol goede moed, vooral zonder te veel druk. Het moest iets romantisch zijn tussen 2 geliefden. Dat ging mooi niet op. Wat we ook deden, het wilde helaas niet lukken en na genoeg ovulatietesten te hebben gebruikt en dagelijks mijn temperatuur te hebben opgemeten, kwamen we al gauw op een iets minder romantisch pad terecht.
Gelukkig verwees onze huisarts ons door voor weer een echo. En inventief genoeg koos ik toen toch even voor een andere kliniek. Daar werd wederom een snelle conclusie getrokken: endometriose. We hadden geen flauw benul wat dit inhield, maar de arts nam de tijd en begon het uitgebreid uit te leggen. Met de minuut zakte de moed me verder in de schoenen. Alsof je met deze wetenschap nog liever kinderen wilt, omdat het nu verder weg lijkt dan ooit. Ik werd doorverwezen voor een MRI. Ook daar was het duidelijk. Hier moet wat aan gebeuren wil ik ooit een mini versie van mezelf kunnen vasthouden.
Opereren
Eenmaal de moed weer bij elkaar te hebben geraapt vervolgde onze reis richting het ziekenhuis voor een intake. Last minute kon mijn vriend niet mee vanwege werk en werd hij vervangen door mijn stiefmoeder. Een absurd gesprek volgde waarin mij gevraagd werd of ik dit wel echt wilde en wat ik ervoor over had. “Ik schat de kans nihil dat jij überhaupt ooit moeder wordt”, waren de woorden van de arts.
Ze raadde medicatie en een operatie aan. Ik stelde de arts enorm teleur dat ik eerst even met mijn vriend wilde overleggen over de medicatie. Ik zou voor maanden in de overgang komen, daar wilde ik eerst de verdere consequenties van weten. Daarna moest ik een document ondertekenen waarin ik verklaarde de arts niet aansprakelijk te stellen mocht ik tijdens de operatie één of beide eierstokken verliezen. Je snapt dat ik die even oversloeg. Wel stemde ik in met een onderzoek waarbij ze met contrastvloeistof zouden kijken waar de endometriose allemaal zit. Dat dit onderzoek met endometriose niet de beste combinatie is, ontdekte ik pas later. Als kers op de taart wilde ze zelf ook nog een echo uitvoeren. De hardhandigheid die daarbij kwam kijken moest ik maar voor lief nemen.
Op naar België
Toch wilde ik doorpakken, de datum voor de operatie werd gepland en ik rook de finish. Alleen kwam daar nog even dat onderzoek tussendoor en later die dag een lunch met neven en nichten die meer teweeg zou brengen dan ik van tevoren kon bedenken. Want daar sprak ik iemand die na 7 jaar proberen eindelijk zwanger was geworden, via een traject in België. Veel te geinteresseerd in elk detail verliet ik de lunch met het telefoonnummer van die desbetreffende arts. Een week later zaten we bij haar aan tafel.
Met veel warmte en liefde werden we ontvangen en met de overtuiging dat ze ons echt kon helpen. Zwanger worden was niet onmogelijk, maar wel met een operatie. En, wat haar betreft, géén pillen waarmee je in de overgang komt. Na de operatie zouden we wel zien wat het plan werd. Ik vroeg haar toch nog even naar dat röntgenonderzoek wat ik had gekregen in het ziekenhuis in Nederland. Vol boosheid reageerde ze, dat mij dat was aangedaan. “Dat is strikt verboden voor mensen met endometriose” of ik niet door de grond zakte van de pijn. “Ja” maar hun reactie was; of ik wel echt aan kinderen moest beginnen als ik dit al zo pijnlijk vond.
Zwanger!
Ik ging opnieuw de mallemolen in en werd binnen no time geopereerd door een team van specialisten, waarbij ik me wel heel welkom voelde. Gezien de ernst van de endometriose werd daarna IVF aangeraden. Ik ging naar huis met een neusspray waar ik alvast mee moest beginnen. De neusspray zou de eitjes langer vasthouden en de arts zou me een maand later terugzien voor de behandeling. Het enige wat ze nog tegen me zei, was: “Je moet wel een zwangerschapstest doen voordat je naar België rijdt”. Ik die veel te nuchter ben, deed toch maar een test en met groot gevoel van ongeloof verschenen er toch echt 2 streepjes in het scherm. Ik belde haar meteen op en haar reactie zal ik nooit meer vergeten, “Zie je nou dat we goed kunnen opereren, je bent zwanger”.
Opnieuw een behandeling
Als trotse moeder van een zoon reden we twee jaar later weer naar België. Nu bleek de endometriose niet dusdanig erg te zijn om te moeten opereren, maar slecht genoeg om meteen aan een nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling te beginnen. Na twee pogingen was het raak en werden we verrast met de komst van een dochter. Ik kijk terug op een periode waarin ik mijzelf ook nooit ellendig heb gevoeld. Alles werd met zoveel aandacht, passie en liefde gedaan, waardoor het eigenlijk helemaal niet heel zwaar aanvoelde.
De les die ik heb geleerd
Inmiddels heb ik 2 kinderen en een, voor mij, nieuwe variant. Want met aanhoudende pijn in mijn buik reed ik een paar maanden geleden toch weer naar het zuiden en werd adenomyose geconstateerd. Helaas werkt mijn spiraal niet remmend genoeg tegen de klachten en zijn de medicijnen die dit wellicht wel kunnen remmen op dit moment niet verkrijgbaar door tekorten bij de apotheek. Dus mijn zoektocht gaat door.
De les die ik van dit alles heb geleerd? Dat aanhoudende pijn niet normaal is, dat je aan de bel mag trekken, omdat je er toe doet. En dat er ook op een menselijke manier met je omgegaan kan worden in een vruchtbaarheidstraject. Maar vooral; dat je altijd zelf verder op onderzoek moet gaan of er niet toch nog ergens een andere optie is. Want wat is het leuk om moeder te zijn.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een community van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wil of gewoon je verhaal wil delen, voel je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
