Een fitte mentale gezondheid in aanloop naar en tijdens de vruchtbaarheidsbehandeling heb ik hoog op mijn lijstje staan. Dat is dan ook een van de redenen waarom ik deze column heb geschreven toen we in het traject zaten voor een tweede kindje. Door open en eerlijk te schrijven hoe ik me soms mentaal heb gevoeld tijdens onze vruchtbaarheidsbehandeling hoop ik jou nu het gevoel te geven niet alleen te zijn.
Ik was in gesprek met een lieve vrouw die openhartig vertelde dat ze moeite had met het loslaten van de controle en praten over haar emoties. Ze vond het zo knap hoe ik dat deed. Tja, ik ben van nature geen controlefreak en kan vrij makkelijk loslaten. Tenminste tijdens de vruchtbaarheidsbehandeling lukte dit me aardig, al zeg ik het zelf. Maar het is niet altijd makkelijk geweest; ik heb mezelf aangeleerd om me te focussen op dat waar ik wel controle op heb in plaats van de controle te proberen houden over de dingen die ik niet zelf in de hand heb.
Ik bedankte haar voor haar lieve woorden, maar vertelde dat ook ik, net als ieder ander, moeilijke momenten heb. Momenten waarop ik onzeker ben en in paniek raak omdat ik de hoop verlies. Het lijkt dan als los zand door mijn vingers te glippen en hoe hard ik ook mijn best doe, het lukt me niet om het vast te houden.
Doemgedachten
Dit gebeurt vaak als ik een tijdje niet praat over mijn emoties of over de gedachten die vrijkomen door de vervroegde overgang en de onvruchtbaarheid. Ik ga dan in mijn hoofd zitten en ga dan nadenken over hoe een kindje van mijn eigen eicellen er uit had gezien. Of de eeuwige gedachte of ik iets anders had kunnen doen waardoor ik niet in de vervroegde overgang was geraakt. Het zijn gedachten die mij nu en dan komen bezoeken en verdrietig maken. Ik vind het moeilijk om open over die gedachten te praten en kan me daar erg alleen in voelen. Onbegrepen zelfs. Als het niet meezit dan kan ik heel onaardig tegen mezelf zijn en daarmee het gevoel opwekken dat niemand me begrijpt en ik dus net zo goed geen moeite hoef te doen om het uit te leggen. En ja, het klinkt nu misschien wat zwaar als je dit leest, maar ik wil je ook laten weten (en waarschijnlijk weet je dit al) dat deze gedachtes en emoties mijn leven niet overheersen. Ze zijn er nu eenmaal. Af en toe. En ik weet dat ze nu eenmaal bij een vruchtbaarheidsbehandeling horen. En misschien zijn ze wel herkenbaar voor je?
Praten praten praten
In het verleden heb ik weleens geprobeerd om mijn gedachten onder woorden te brengen maar zodra een reactie daarop niet helpend was, schoot ik dicht en bevestigde het mijn gedachten. Zie je nou wel, ze snappen het niet. Het kostte me zoveel moeite en energie om erover te beginnen en toen ik het deed, faalde ik. Ik wilde van nature niemand ‘lastig’ vallen met mijn problemen dus ik zal de eerste zijn die er nooit meer over zal beginnen tenzij je het aan me vraagt. En als ik dan antwoord geef en ik krijg ongevraagd advies of de opmerking: maar je hoeft je toch helemaal niet zo te voelen? Dan raak ik het spoor bijster en weet ik niet wat ik moet zeggen. Reacties die goed bedoeld zijn, maar waar ik eigenlijk niet zoveel aan heb. En ik snap het ergens wel. Het beeld van een gezonde jonge vrouw met een leuk leven, een fijn huis, sociale contacten en mogelijkheden om te doen wat ze wil komt niet overeen met intense verdriet, lichamelijke klachten, de overgang, onvruchtbaarheid en een onvervulde kinderwens. Alsof die dingen een graadmeter zijn voor hoe je je zou moeten voelen.
Ze bedoelen het niet zo
Daarnaast snap ik dat mensen om je heen het ook lastig vinden om ermee omgaan. Als je er zelf in zit snap je het grootste gedeelte van de tijd niet hoe je ermee om moet gaan, laat staan als je er naast staat. En dat ze het liefst de pijn bij je weg zouden willen nemen. Maar soms moet je iets niet willen oplossen voor de ander en moet je de pijn niet weg willen nemen, maar moet je samen in aanval gaan tegen de pijn. Elkaar een hand geven en er samen doorheen stappen. Zeggen dat je er onvoorwaardelijk bent en er gewoon zijn. Zeggen dat de pijn er mag zijn en deze samen voelen. Zeggen dat het oké is om enerzijds gelukkig te zijn met alle lieve vrienden en familie om je heen en anderzijds je soms intens verdrietig en alleen te voelen.
Soms vraag ik mezelf af of die gevoelens voorbijgaan op het moment dat er nog een kindje bij is gekomen. Zou het dan klaar zijn? Zou ik dan tevreden zijn met wat ik heb en blijven die gedachten en de emoties die erbij komen kijken dan weg? Eerlijk gezegd denk ik van niet. Mijn kinderwens heb ik al zo lang en is zo sterk dat de emoties en gedachten in verschillende fases van mijn leven vast even aan zullen komen kloppen. En dat is oké. Ze mogen er zijn. Ik bekijk ze steeds vaker van een afstand. Ik accepteer ze, maar ze definiëren mij niet.
Liefs,
Daphne
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
