“Drie dagen later werden we gebeld.” Ik had 13 eicellen, dus we hadden in ieder geval een paar embryo’s verwacht. Maar dit bleken er nul te zijn. “Hoe dan?!” Judith Pagrach vertelt over haar moeizame reis om haar kinderwens te vervullen. Het bracht haar naar Spanje voor eiceldonatie.
Moeder worden, dat was iets wat ik al van jongs af aan graag wilde. Ik was ambitieus, maar had al op zeer jonge leeftijd het beeld voor me met minimaal 2 kinderen. Toen ik 25 was, ontmoette ik mijn vriend (inmiddels man). Het ging ons voor de wind en op 30-jarige leeftijd trouwde ik met hem. We hadden al besproken dat we daarna graag kinderen wilden. Van mij mocht het nog wel wat eerder, maar hij wilde graag eerst trouwen en dat was voor mij prima. Het lijkt een vanzelfsprekendheid dat het dan ook snel lukt. Vooral als je jong en gezond bent. Toch had ik een stemmetje in mijn achterhoofd dat zei “maar, wat als het niet lukt?”.
Nog niet zwanger
Na een jaar was ik nog niet zwanger en verwees de huisarts ons door naar de gynaecoloog. Die kon niks vinden. Enerzijds fijn, anderzijds dacht ik, als ze iets vindt kunnen ze dat tenminste oplossen. IUI dan maar, alhoewel ze ons wel waarschuwde dat de succeskansen daarmee helemaal niet zo veel hoger zijn dan ‘natuurlijk’. Toen we na een paar rondes 3 eicellen hadden, blies ze het bijna af wegens de grote kans op een meerling. Maar ik nam dat risico op de koop toe. Toen ook die poging op niets uitliep, was voor mij IUI wel klaar. De fertiliteitsarts gaf ons de optie IVF. Een komische situatie op de dag van de punctie, want met de buisjes eicellen op mijn lichaam geplakt moest ik van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis. Alles om de eitjes op de juiste temperatuur te houden.
Nul
3 dagen later werden we gebeld. Ik had 13 eicellen, dus we hadden rekening gehouden met in ieder geval een paar embryo’s. 0. NUL embryo’s. Hoe dan?! De fertiliteitsarts gaf aan dat we dan misschien maar ICSI moesten proberen, aangezien dat nog een stapje verder gaat. We herpakten ons en gingen meteen door. Weer hormonen spuiten. Weer om de zoveel dagen echo’s. Maar we hadden het er graag voor over. Weer een punctie. Heel eerlijk: Prettig was het niet, maar pijn vond ik het zeker niet doen.
“Denk maar na over eiceldonatie”
Drie dagen later werd ik weer gebeld. “Uhh ja, 1 embryo, maar van matige kwaliteit. We weten nog niet of we hem terug kunnen plaatsen. Dat ligt aan hoe de deling de komende uren gaat, maar kom maar vanmiddag en dan kijken we.” Eenmaal in het ziekenhuis twijfelden ze of ze hem wel konden terugplaatsen. De laborant ging nog 1 keer kijken. Dat kon, met de hakken over de sloot. Needless to say leidde het niet tot een zwangerschap. Ik ging terug naar de fertiliteitsarts. Ze gaf aan dat we nog 1 rondje mochten proberen, maar veel hoop had ze niet. Haar letterlijke woorden: “Denk maar na over eiceldonatie”, sloegen in als een bom. Helemaal omdat er nooit een oorzaak was gevonden. We besloten via de patiëntenvereniging een soort second opinion aan te vragen. Tegelijkertijd verkenden we de mogelijkheden in het buitenland. In eerste instantie België en Duitsland, maar al snel verbreedden we onze horizon. We kwamen uit in Alicante, Spanje. Zeer goed aangeschreven met hoge succes ratio’s. En mocht eiceldonatie echt nodig blijken, dan was dat in Spanje ook nog eens een stuk eenvoudiger.
Eindelijk zwanger, of toch niet?
Twee keer had ik een vroege miskraam. Toevallig was dat een tijd dat vriendinnen links en rechts om me heen zwanger raakten. Soms niet eens met opzet. Om mezelf te beschermen vermeed ik babyshowers en als ik wel ging, omdat het bijvoorbeeld een goede vriendin was, hoefde ik van mezelf alleen maar een uurtje ofzo te gaan. Ineens kwam de pandemie om de hoek kijken en stond ons traject maanden stil. Ook omdat de landsgrenzen van Spanje gesloten waren. Het nieuws kwam naar buiten dat op 1 juli Spanje weer open zou gaan en op 2 juli zaten wij in het vliegtuig. Onze vorige punctie had dan wel geen kind opgeleverd, maar wel 2 zwangerschappen. Zo ver waren we nooit gekomen. Gek genoeg gaf het me kracht. We hadden 4 goede embryo’s en de eerste keer was het meteen raak! Natuurlijk was het reuze spannend. Toen ik met 6-7 weken ontzettend veel bloedverlies kreeg (ik stond letterlijk in een plas bloed), was ik meteen vluchten naar Spanje aan het opzoeken, want het ging vast weer mis.
Langzaam meer vertrouwen.
Maar, het bleek een hematoom, een soort inwendige bloeding in de baarmoeder. En als die weg zou trekken, was er geen gevaar voor de zwangerschap. Met 20 weken, na de echo en de eerste schopjes, kreeg ik eindelijk vertrouwen op een goede afloop. Kwaaltjes had ik niet of nauwelijks, maar na zo’n proces is het af en toe mentaal wel zwaar. Gelukkig dus dat de tweede helft van de zwangerschap wat beter ging. Onze wolk van een zoon werd na ruim 41 weken geboren en wat was dat geweldig! Het moeder zijn was alles wat ik ervan had verwacht en ik ben zo ontzettend blij dat het ons toch gelukt is en dat we eigenwijs genoeg waren om ons eigen pad te bewandelen. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit pad niet voor iedereen is weggelegd en daar voel ik me dan schuldig over. Al is het alleen maar omdat het een kostbaar traject is. Wij kregen een deel vergoed van onze verzekeraar, maar dat is een druppel op een gloeiende plaat.
Lieve vrouw
Moet jij ook een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan? Volg je gevoel en als je het idee hebt dat er nog mogelijkheden zijn: verken die vooral! In het buitenland mag en kan er meer en dat kan leiden tot een ander resultaat. Daarnaast wil ik je meegeven dat je niet alleen bent. Ik vind het zelf jammer dat er nog vaak een taboe op rust. Juist daarom ben ik er heel open over. Ik had destijds echt het idee dat het alleen ons gebeurde, maar toen ik er zelf open over was, hoorde ik zo veel verhalen van anderen die in een zelfde schuitje zaten. Praten verandert de situatie niet, maar zorgt soms voor herkenbaarheid en meestal ook voor begrip.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een gemeenschap van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wilt of gewoon je verhaal wilt delen, voel je je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
Disclaimer: De artikelen op dit platform zijn geschreven door FertiFriend en zijn bedoeld voor informatieve doeleinden. Aan de inhoud van deze artikelen kunnen geen rechten worden ontleend. Wij raden altijd aan om advies in te winnen bij uw behandelend arts voordat u beslissingen neemt over uw gezondheid en behandelingen.
