Martha vertelt open en eerlijk wat voor een impact een vruchtbaarheidsbehandeling op haar leven heeft gehad. “Goedbedoelde adviezen wilde ik niet, medeleven evenmin”. Terugkijkend vertelt ze dat ze het haar omgeving misschien wel moeilijker heeft gemaakt dan nodig was.
“Och meissie, is het weer niet gelukt?” De telefoniste van de poli fertiliteit in het OLVG Oost was één van de weinige mensen in mijn omgeving die wist welk schema ik leefde. Sterker nog, ze hielp me mijn behandelingen zo te plannen dat ik dit hele traject zoveel mogelijk verborgen kon houden voor mijn omgeving. Dat was mijn manier van overleven. Het was te kwetsbaar, te overheersend. Goedbedoelde adviezen wilde ik niet, medeleven evenmin. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik het mezelf en mijn omgeving moeilijker heb gemaakt dan nodig. Ik liep op mijn tenen en mijn omgeving liep op eieren.
Samen sta je sterk
We vinden troost in de omgang met anderen, aan mensen die in hetzelfde schuitje zitten, die je begrijpen. Ik had het twijfelachtige ‘geluk’ dat goede kennissen in een soortgelijk traject bleken te zitten. We wisten het niet van elkaar. Ze werden dierbare vrienden. We wisselden onze ervaringen uit, inclusief medisch jargon omdat we dat allemaal begrepen. In een periode waarin ik me zo alleen en onbegrepen voelde, bleek het een lichtpuntje te zijn en kon ik mijn pijn delen.
Bij ons is het uiteindelijk goed gekomen, meer dan goed zelfs. Maar wij zijn geen voorbeeldverhaal, elk verhaal is anders. Ik gun elke vrouw die hier doorheen gaat, dat ze zich begrepen voelt, gehoord, gesteund en soms gedragen. Alleen wij weten hoe zwaar het is. Hoe de fysieke pijn voelt, alsof je elke oneffenheid in het asfalt voelt als je er overheen fietst, met overgestimuleerde eierstokken. Hoe je jezelf mentaal weerbaar probeert te maken door nergens op te hopen en hoe toch elke teleurstelling weer inslaat als een bom.
Het beste ongevraagde advies
Ondanks dat ik zelf geen ongevraagd advies wilde, ga ik het hier wel geven. Maar dan wel het beste advies wat ik destijds kreeg. Ik zat in een tunnel, vol obstakels, die elke cyclus langer werd. Of er licht was aan het einde wist ik niet, maar ik wilde er wel in blijven ook al was het er vaak aardedonker. “Je hoeft die tunnel niet uit zolang je er niet klaar voor bent” werd ons verteld door een wijze therapeut “maar zolang je erin zit, zorg dat je er samen een paar flinke discoballen in ophangt”. Het bleek de enige manier.
Onthoud dat je niet alleen bent en dat er hulp beschikbaar is. Samen kunnen we een gemeenschap van steun en begrip creëren, zodat niemand zich alleen hoeft te voelen in hun proces. Als je meer informatie wilt of gewoon je verhaal wilt delen, voel je je vrij om een reactie achter te laten in onze community. We zijn hier om te luisteren en te steunen.
